Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Page 38

Tímarit Máls og menningar
eða þá kankvíslegir andspænis einhverju spánnýju fyrirbæri tilverunnar,
óendanlega skringilegu. Það var nærri því eins og þeir hlægju. Hreggviður sat
góða stund og horfði á þá. Hann vissi, að honum har skilyrðislaust að segja
til grenisins, en hann lét það eins og áður er sagt hjá líða, gat ekki fengið
sig til þess. Það hafði ekki heldur orðiö vart dýrbíts á dalnum þetta vor enn-
þá, og hann gat þá „fundið" greniö að nýju, ef tófan færi að leggjast á lömb.
En hann hafði samt vonda samvizku dagana á eftir. Hann vissi ekki til þess,
að nokkur maður hefði þyrmt greni, enda lítill búhnykkur að gera slíkt.
Hann hafði gert sig sekan um óleyfilegan og óafsakanlegan veikleika. Og það
var ekki í fyrsta sinn. HaustiÖ áður hafði hann orðið var hinnar sömu vönt-
unar á karhnennsku. Honum hafði verið gefin goltótt giinbur. Tvævetur átti
hún fyrsta lamb, en drap undan sér, og það heppnaðist ekki að venja undir
hana aftur. Faðir Hreggviðs taldi einsætt að farga henni um haustið, úr því
hún hafði gefizt svo ólánlega, enda var hún feit og álitleg til frálags. Faðir
hans sagði, að allténd gæti orðið af henni gott jólahangikjöl. Hreggviður
bað henni lífs, en fékk ekki ráðið. Einn dag eftir smölun var ákveðið að
skera til heimilis. Þá tíðkaðist enn til sveita að deyða sauðfé með hálsskurÖi.
Nokkrar kindur voru dregnar úr rétt í hús, og faÖir Hreggviðs lók fram skurð-
arhnif og brýndi. Hann var alvarlegur og þungur á brún og sagði Hreggviði
að halda sig inni i bæ. Hreggviður hlýddi, en gat ekki á heilum sér tekið.
í einhverju ósjálfræði stalst hann út að glugga og varð þaðan vitni að því
álengdar, sem fram fór. Maður af næsta bæ, sem fenginn hafði verið til að-
stoðar, dró Goltu fyrsta út úr húsinu. Hún ólmaðist og streittist af öllum
kröftum, en mátti ekki við ofureflinu. MaÖurinn slengdi henni niður á hurð,
sem lögð hafði verið á blóðvöllinn, og tók framfæturna saman í hægri hönd,
en afturfæturna í þá vinstri. Faðir Hreggviðs settist klofvega yfir ána fram-
anverða, lyfti snoppunni upp og fram, strauk ullina slétta á kverkinni og brá
hnífnum. Kindin tók nokkra harða kippi, en hnífurinn stóð eftir andartak í
beini, og lífið var fjaraÖ út, aðeins sáust nokkrar magnlausar teygjur. Blóðið
var nokkra stund að gusast úr strjúpanum ofan í grunnan trébala, sem var
fyrir framan hurðina. Yfir honum stóð systir Hreggviðs hálfbogin, þá ungl-
ingsstúlka, og hrærði í blóöinu með hrísvendi. Þegar blætt var út, var höfuð
kindarinnar skilið til fulls frá bolnum, og hvort tveggja borið til hliÖar, svo
að rúm yrði fyrir næstu sláturkind á hurÖinni. Hreggviður hvarf frá glugg-
anum altekinn af óhugnaði, og frá þeirri stundu var hann sannfærð'ur um
það, að hann mundi aldrei verða maður til að vera bóndi. Sú sannfæring
276