Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Qupperneq 40

Tímarit Máls og menningar
En nú var Dalsá sem sagt í sumarskapi, dreymin og ljúf. Eftir skamma
stund var HreggviSur kominn ofan á grænan árbakkann og leit yfir vatns-
fallið. Hann starði á þetta silfurbláa, glitrandi flóð, þar til hann fór að sundla,
svo að hann varð að líta yfir á bakkann binum megin til að jafna sig. Það
var ekki komin nein brú á ána, en hérna sem hann stóð, var gamalt vað. Áin
var þarna á að gizka tuttugu eða þrjátíu metra breið og tæplega dýpri en í
hné, svo að það var ekki neitt þrekvirki að vaða hana. Hreggviður settist á
bakkann og fór að klæða sig úr skóm og sokkum. Oft hafði hann setið áður
á þessum stað í sama skyni, en það var orðið langt síðan, og líklega nærri Jdví
eins langt síðan hann hafði dýft fæti í straumvatn. Það greip hann hreint og
beint ungæðisleg tilhlökkun að husla í þessu tandurhreina vatni. Hann hretti
buxurnar vel upp fyrir hné og óð út í. Kalt var það, drottinn minn, og sárt
að ganga berfættur á grjótinu, þegar maður var svona gersamlega óvanur.
En var líka gaman! Maður var allt í einu orðinn ungur í annað sinn. Var
reyndar meira en gaman að vaða yfir þessa heimaá eftir nærri því hálfa öld.
Það var líkast helgiathöfn. En betra var að fara varlega, svo að straumurinn
kippti ekki undan manni fótunum. Hann sá greinilega hvern stein í botninum.
Það voru allt smáir hnullungar, vandlega sorfnir sem hetur fór, nógu voru
þeir sárir samt. Hann kveinkaði sér, kiknaði stundum í hnjánum af sársauka
og hló að því, hvað hann var aumur. Helgiathöfn! Skrítnir tilburðir það!
Það ætti einhver að sjá til hans, þar sem hann var að reyna að tipla sem létt-
ast, hálfhlæjandi, hálfringlaður af svima, aldraður maður með flaksandi hár-
strý. Hann flýtti sér sem mest hann mátti síðustu metrana og fleygði sér upp
á bakkann. Góða stund lá hann á grösugum árbakkanum og lét sólina þurrka
fætuma, sem voru notalega heitir eftir kalt baðið. Hann heyrði, þar sem
hann lá, hvernig hóið og hundgáin færðist nær, og hann hugsaði sér að stilla
svo til, að hann kæmi heim að hænum í sama mund og fjárreksturinn. Þegar
honum þótti tími til kominn, stautaði hann af stað upp brekkurnar.
Bærinn á Kambi stóð fyrir dalbotninum miðjum og fremur hátt, svo að
þaðan sá vel yfir sveitina. Hann var með gömlu sniði, óskekktur og ekki hrör-
legur. Fjögur þil sneru fram á hlaðið. Hann var ekki eldri en frá aldamótum,
og liafði þótt með reisulegri bæjum í sveitinni á uppvaxtarárum Hreggviðs.
Ekki varð séð álengdar, að við honum hefði verið hróflað síðan: þilin voru
gráleit, líkast til veðruð. Höfðu upphaflega verið tjörguð.
í lúnjaðrinum var fjárrétt, og var verið að reka féð inn í hana, þegar
Hreggvið bar þar að. Smalarnir voru tveir, karl og kona, hæði við aldur.
Hreggviður har óðar kennsl á manninn, enda var hann nær honum. Þar var
27n