Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Síða 72

Timarit Máls og menningar
göngu sína. Hann afþakkaði fylgd og sagðist geta komizt þennan spöl hjálpar-
laust.
Þegar hann skildi við húsið, tók hann eins og hann var vanur þétt í hurð-
ina til að ganga úr skugga um, að hún væri læst, og gekk síðan styrkum
skrefum ofan tröppurnar. Það var notalegt að koma út: hlýtt í lofti og sólfar.
Gatan var mannlaus og fáir bílar við gangstéttirnar, enda laugardagur og
ferðaveður hið ákjósanlegasta. Óefað voru nú þúsundir bíla á leið út úr
horginni í allar áttir. Hreggviður kunni kyrrðinni vel, og hann hrökk ónota-
lega við, þegar allt í einu small hátt í teppabankara skammt fram undan. Þar
stóð húsfreyja á tröppum og lamdi hraustlega á mottum og púðum, svo að
bergmálaði milli húsaraðanna. Skömmu síðar lá leið hans fram hjá íþrótta-
velli. Þá glumdi í eyrum hans frá hátalara: „Nú reynir Jón við tvo núll
fimm.“ Hin ýmsu hljóð borgarinnar, sem þannig lagði í eyru hans á leiðinni,
minntu hann á það, hversu lífið mundi halda áfram öldungis ótruflað, þó að
Hreggviður Karlsson hyrfi af sj ónarsviðinu. Skarkali þess mundi eftir sem
áðu rísa og hníga með degi og nótt — að vísu óheyrður af honum.
A götuhorni varð á vegi hans telpukorn á að gizka fimm ára. Hún hafði
fallegt bjart hár, var klædd rauðum skokk og hvítri blússu. Hún var með
heljarmikinn strásóp, sem hún ók á undan sér af röggsemi, og ýtti rykinu
á götunni saman í haug. Oðru hvoru stanzaði hún og horfði hugfangin á,
hvernig rykið þyrlaðist upp.
Hreggviður nam staðar. Hann rak allt í einu augun í það, hvað þessi telpa
minnti mikið á Systu, dóttur hans, þegar hún var á þessu reki. Sama Ijós-
hærða, káta hnyðran. Gott ef hún átti ekki svipuð föt líka. Hún hafði verið
sérstaklega elskulegt barn. Honum féll þungt að geta ekki kvatt hana. En um
það var ekki að fást.
Sú litla varð allt í einu vör við það, að vegfarandi var stanzaður hjá henni.
Hún leit upp á hann hlæjandi og alsæl og skríkti framan í hann: „Halló
manni!“
Hreggviður hélt áfram, enda brátt kominn á leiðarenda.
Fyrstu vikurnar eftir að Hreggviður kom í sjúkrahúsið, var líðan hans
bærileg. Hann fékk væg svefnlyf, sem tryggðu honum góða næturhvíld. Hann
var oft vel málhress, einkum framan af degi. Daglega komu ættingjar og vinir
í heimsókn til hans, og alltaf var nóg um að skrafa. Hann hafði sívak-
andi áhuga á því, sem fram fór utan veggja sjúkrahússins. Margir hlutir
þóttu honum jafnvel forvitnilegri nú en þegar ástæður hans voru með eðli-
legum hætti. Hann tók hvað eftir annað eftir því, að hann var farinn að
310