Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Page 81
Guðbergur Bergsson
Saga um sökknllisla og fleira
Heyrðu, ætlarðu ekki að gera fyrir niig að smella sökkullista á húsið.
Eg veit það ekki. .
Ekki að sunnanverðu.
Ja, ég gæti það nieð lítilli fyrirhöfn.
Mér fyndist það fallegra en hitt.
Já, hann yrði alllaf lil einhverrar prýði.
En það verður kannski meira umstang.
Já.
En ætlarðu þá ekki líka að klastra honum á að norðanverðu.
Ég veit það ekki, getur vel skeð.
Þú ert kannski ekki búinn að gera þetta upp við sjálfan þig, — en ég held
það yrði fallegra.
Jú, ætli ég setji hann ekki. En það er ákaflega seinlegt — ég yrði að fletta
upp klæðningunni.
Ég skil, — en húsin eru fallegri með sökkullista.
Ég setti hann aldrei á skúrinn hjá þér.
Er það ekki. Nei, ég sé það núna.
Glópur geturðu verið að hafa aldrei tekið eftir því fyrr og skúrinn búinn
að vera sökkullistalaus hjá þér í sex ár og húsið líka. Þú hefur ekki smiðs-
auga.
Ég hef bara gleymt að skoða það.
Svo ertu að segja að hann sé fallegri.
Hús eru skemmtilegri með sökkullista veit rnaður.
Þau eru auðvitað svipmeiri — einhvernveginn.
Mér fyndist öll hús ættu að hafa hann, — líka steinhúsin.
Páll stóð yfir gervismiðnum hokinn í hnjám með hnefana kreppta við op
huxnavasanna og mjaðmirnar sveigðar fram á við en bakið aftur, þannig
að hann sá varla niður á jörðina. Hann var fremur lágvaxinn, glaðvær og
kampakátur í hópi kunningja, örlítið rogginn ef dæma skyldi eftir hvernig
319