Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Qupperneq 98

Rajn Eggertsson
Á lausum Jkili
ílann vakti eítirtekt mína, gamli maðurinn. Ég veit ekki vegna hvers, því ég
hef séð marga honum líka. Hann var dæmigerður uppgjafasjómaður, saman-
kýttur, lotinn í herðum og siginaxla. Hendur hans æðaberar og öróttar.
Andlitið hrukkótt og þreytulegt. Hann var alhvíthærður, hárið úfið. En yfir-
varaskeggið, sem var mikið að vöxtum, var dökkbrúnt af tóbaksnotkun. Oít
sá ég hann vappandi niður við bryggjurnar, þar sem hann af augljósum
áhuga virti fyrir sér athafnalíf sjóinannanna. Sumir voru önnum kafnir að
búa háta sína á veiðar, aðrir að landa afla síðasta róðrar.
Við vorum aðeins málkunnugir. Kvöld eitt, er Báran lagðist að bryggju,
stóð hann þar. Hann tók við enda hj á okkur og festi hann á næsta polla með
fumlausum handbrögðum hins vana sjómanns. Hásetarnir fóru strax að
landa aflanum. Gamli maðurinn horfði á og tvísté í ákafa. Hann renndi
augunum yfir bátinn öðru hvoru og smágaut svo augunum á mig. Þegar ég
stökk frá bátnum niður á bryggju, hvarflaði hann í átt til mín eins og hann
ætti eitthvert erindi við mig. Ég stanzaði og beið hans, en þá virtist eitthvert
fát koma á hann. Hann krimti svolítið og hummaði nokkrum sinnum. Hann
dró upp vasaklút og snýtti sér rösklega, sagði síðan:
„Dávænn afli hjá ykkur í dag.“
Síðan leit hann á Báruna.
„Já, þetta er Báran. Maður kannast svo sem við liana, gamalt skip en gott
og bærilega fer hún í sjó. Jamm, maður ætti svo sem að vita það. Var á
henni um árabil hér áður fyrr. Svo er nú það.“
Nú varð vandræðaleg þögn.
„Ég hef heyrt þig vanti háseta.“
Nú varð hann aftur vandræðalegur. Hann tvísté nokkra stund. En brátt
tók liann sig á og sagði hressilega:
„Ég er nefnilega á lausum kili í svipinn og hef ekkert á móti því að fara
í pláss á Bárunni. Var nefnilega á henni um árabil hér áður fyrr.“
Hvað ætlar þú að gera til sjós, gamli minn, útjaskaður og slitinn. Ertu
ekki búinn að strita nóg um ævina. Og að hvaða gagni ætli þú yrðir. Senni-
336