Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Side 113

hættuna á kjarnorkustríði með tor-
tryggni eða telja hana að vísu óhjá-
kvæmilega en ekki neitt úrslitaatriði.
Hún mun þessvegna ekki orka á þá,
þó Kínverjar muni varla ana út í stór-
styrjöld með glöðu geði, sízt kjarn-
orkustríð, jaínvel þó þeir álíti að það
sé óhj ákvæmilegt. Þeir munu varla
fara í stríð nema þeir verði fyrir
heinni árás eða telji sér ógnað, líkt
og gerðist í Kóreustyrjöldinni. Amer-
iska stefnan heldur þessvegna áfram
að vera í sömu úlfakreppunni. Það er
að vísu mikilfenglegt að eiga þrisvar
sinnum fleiri atómsprengj ur en öll
önnur ríki, en það mun ekki aftra
fólki að gera byltingar sem McGeorge
Ajljræði skœruhernaðar og Víetnam
Bundy er ekki hrifinn af. Með atóm-
sprengjum er ekki hægt að vinna
skærustríð eins og það sem Víetnam-
ar heyja nú, og án slíkra vopna er ó-
sennilegt að sé einusinni hægt að
vinna stríð milli reglulegra herja í
þeim heimshluta. Það er ekki hægt að
nota atómsprengjur sem hótun til að
sigra í litlu stríði sem er þegar tapað,
og ekki einusinni í miðlungsstríði,
því að þó hægt sé að myrða almenn-
ing er ekki hægt að fá óvininn til að
gefast upp. Það er hætta á að Banda-
ríkin mjakist út í kjarnorkustyrjöld
fremur en að horfast í augu við stað-
reyndir.
S. D. þýddi.
Grein þessi er þýdd úr september-október-hefti tímaritsins New Left Review sem gefið er
út í London.
351