Húnavaka - 01.05.1972, Blaðsíða 48

46
HÚNAVAKA
fjandinn hirti nú tunnurnar í einu lagi“ bað ég í huganum, og
minntist þess, að ég hefi stundum verið bænheitur. Meðan ég klifr-
aði upp stigann, sem nú lá á hliðinni, sá ég útundan mér, hvar
kvenfólkið sat eða lá í allskonar stellingum á farþegaplássinu. í
brúnni stóð skipstjórinn og hélt um vélsímann og starði út um
brotnar dyr og glugga á bakborðsveggnum. Sjórinn draup af þeim
öllum, og tóbakstaumurinn hafði skolast framan úr Pétri bakborðs-
megin. Það var ónotalegur súgur í brúnni og öðruhverju komu
litlar skvettur inn um dyrnar með haglhreytingnum, og gældu við
loftskeytatækin, sem nú höfðu þagnað af sínu eilífa suði og snarki
og litu út eins og ruslahrúga, og rauk úr öllu saman. „Komdu hart
í stjór, Pétur minn“ sagði kallinn, og hringdi á hæga ferð áfram, en
hafði ekki augun af sjónum áveðurs. Hægt og hægt byrjaði hún að
rétta sig, okkur hefir víst öllum fundizt það eilífðartími. A dekkinu
var ófagurt um að litast, tunnubindingin hafði brostið, auðvitað.
Kallinn virti þetta fyrir sér andartak, svo snéri hann sér að mér, og
ég sá ekki betur en kominn væri einhver bardagaglampi í augu
hans. „Skrepptu afturí Gummi litli og ræstu alla á dekk strax. Þið
strákarnir reynið við tunnurnar. Það er bezt að karlarnir fari ekki
fram á dekk, heldur taki ti! hendinni hér uppi. Biddu Sigga að at-
huga farþegaplássið". Ég þaut niður, en í stiganum mætti ég þrem-
ur frúm, á blautu nærskjólinu, sem heimtuðu að komast upp og út,
því að skipið væri að sökkva. Ég hrakti þær niður á undan mér með
þeirri hughreystingu, að þær væru miklu betur settar niðri í káetu
heldur en uppi ef skipið sykki. Ég mætti öllum hásetunum í gangin-
um og var Þorri gamli algallaður. „Siggi, þú átt að stjórna kvenfólk-
inu á meðan þær eru svona æstar“. Það rumdi eitthvað í Sigga, svo
gerði hann ósjálfrátt það skynsamlegasta, sem hann gat gert undir
þessum kringumstæðum. Hann skorðaði sig af í dyrunum og fékk
sér duglega í nefið, en anzaði engu rausinu í kerlingunum, en þær
urðu strax rólegri við að horfa á Sigga.
Á dekkinu var ófagurt um að litast. Um það bil helmingur tunn-
anna hafð skolast fyrir borð í ólaginu, án þess að valda skaða á lestar-
lúgunum, þ;er sem eftir voru stigu trylltan dans fram og aftur um
dekkið, eftir því sem skipið veltist á öldunni. Stundum lágu þær í
einni kiis frammi við hvalbak, en þegar skipið reis hátt að framan,
komu þær brunandi aftur eftir, og skullu með feikna krafti á yfir-
byggingunni. Skipstjórinn andæfði nú með hægri ferð upp í sjó og