Húnavaka - 01.05.1972, Síða 86

84
HÚN AVAKA
ára, en stór og þrekinn eftir aldri, óþjáll og þrálátur. Brunaþungur
var hann og stífa, rauða hárið sitt greiddi hann beint upp á við, svo
að það stóð eins og harður bursti upp af hvirflinum. Hann hafði
verið með afbrigðum erfiður síðustu dagana.
Nú var komin dauðaþögn í skólanum. Þótt Aldísi væri allt annað
en rótt innanbrjósts, mælti hún fast og einbeittlega: „Hver átti sök
að þessu?“ Sumum stúlknanna varð litið til Sigga, sem sat í fremstu
röð til hægri, svo að Aldís gæti haft gát á honum.
„Siggi minn, varst það Jrú enn seinu sinni?" Siggi horfði fýlulega
í gaupnir sér, en það var fyrirhafnarh'tið að komast að sannleikan-
um. Börnin biðu með eftirvæntingu. Þau fundu það á sér að eitt-
hvað rnikið stóð til. Þau sáu kennarann stíga eitt spor fram og horfa
rólegum, rannsakandi augum á Sigga. En þau sáu ekki að titringur
fór um taugar hennar og að máttleysistilfinning gagntók hana alla,
Jjví að nú var kornið að hámarki prófunarinnar. Hún hafði hótað
Sigga „ólinni" ef hann gerði fleiri skammir af sér þessa viku; og þó
hana hryllti við að nota jressa ógeðfelldu hegningaraðferð, varð hún
að standa við það — HÚN VARÐ AÐ GERA ÞAÐ — annars var úti
um hennar stjórn á Hólaskóla.
Aldís dró djúpt andann. „Gott og vel, Siggi, þú manst hverju ég
lofaði Jrér í morgun. Það Jrýðir ekkert fyrir ykkur, drengir, að ætla
að Jrið komizt upp með alls konar strákapör hér.“ Aldís sá að Konráð
sat hálfglottandi meðan hún gaf þeim ofurlitla áminningarræðu, —
„og þú, Siggi, gerir svo vel að sitja eftir þegar hin börnin fara klukk-
an fjögur.“
Klukkan ætlaði aldrei að verða fjcigur. Loksins fóru börnin. Siggi
stóð upp varlega og ætlaði að laumast út með hópnunr. „Siggi!“
Hann settist aftur lieldur ihilegur og rauða hárið reis stífara og eld-
legra en nokkru sinni fyrr.
Siggi og Aldís voru tvö ein eftir. Stundin var komin. Aldís var eins
og dofin; „O, góði guð, sýndu mér rétta leið.“ Og svo kom eitthvert
annarlegt Jrrek yfir Aldísi. „Stattu upp Siggi og konrdu hingað,. . . .
Jrú veizt ekki hvað það tekur mig sárt að Jrú skulir eiga svona erfitt
nreð að vera góður drengur. Auðvitað skilur kennarinn Jrinn að allir
drengir eru ærslafullir, en nraður verður að temjast ögn á uppeldis-
árunum annars getur lífið orðið óþarflega þungbært seinna nreir.
Og þegar við erum komin öll saman í hóp þá megum við ekki hugsa
einungis um okkur sjálf, en reyna að sýna öðrunr kurteisi og nær-