Húnavaka - 01.05.1972, Qupperneq 55

HÚNAVAKA
53
hann ennþá. Mér skildist helzt, að þetta ætti að vera líkræða eftir
hrútinn. Að ræðunni lokinni kallaði einhver til hans og spurði
hvort ekki ætti að syngja sálm á eftir. Hann svaraði því engn, en
þurrkaði sér um augun og hvarf í almenninginn.
Ég reikaði umhverfis réttina. Hér og hvar sátu menn í smáhóp-
um á grindinni eða undir réttarveggnum og ræddust við.
Ég þekkti fáa þeirra og gaf þeirn lítinn gaum.
Á þessari hringferð minni umhverfis réttina rakst ég á þrjá menn,
sem sátu þar með flösku á milli sín. Þeir voru kunningjar paltba og
kölluðu á mig. Ég gekk til þeirra og Jreir scögðu mér að setjast hjá
sér. Einn þeirra spurði mig hvort ég hefði nokkurn tíma bragðað
brennivín. Hann sagðist nú vera aldeilis hissa að svona stór strákur
skyldi ekki einu sinni vita hvernig það væri á bragðið. En nú skal
ég gefa þér aðeins að smakka, jrað Jrykir öllum almennilegum karl-
mönnum gott brennivín. Hann hellti í litla kollu og rétti mér, en í
Jdví heyrðum við þrumandi rödd: „Hvern djöfulinn eruð Jjið að gera
við drenginn, ætlið þið að fara að hella ofan í hann brennivíni?"
Pabbi var þar kominn, tók af mér kolluna og henti henni í eig-
andann og leiddi mig burt.
Lengi lifði minningin um þessa réttarferð í huga mínum og virt-
ist mér síðar, að þar hefði ég séð smækkaða mynd af heiminum í
allri sinni sjálfsánægju og smámennsku.
Tveimur árum síðar fékk ég að fara í kaupstaðinn í fyrsta sinn,
þegar pabbi fór með ullina í vorkauptíðinni.
Ég hafði aldrei í kaupstað komið og hugði Jtví gott til lararinnar.
Ég átti svolítinn upptíning og bjóst við að geta keypt sitt af hverju í
búðinni á Hólanesi, þegar þar kæmi.
Svo stóð á, að ég átti afmæli ekki alllcingu síðar og datt mér í hug
að gaman væri að kaupa eitthvað til glaðnings fyrir kunningja
mína, stráka af næstu bæjum. Og þar sem ég hafði áður séð og lieyrt
hve mikill gleðiauki brennivín var á ('illum mannamótum, Jxí hélt
ég að það mundi vera hið ákjósanlegasta al öllu.
Ég átti ofurlitla flösku — svokallaða Kínaflösku, sem tók um Jiað
bil pela — og stakk lienni í vasa minn til vonar og vara.
Á leiðinni spurði ég pabba hvort ég mætti kaupa hvað sem ég
vildi fyrir ullina mína. Hann sagði að ég væri þar alveg sjálfráður.
en éggæti nú ekki keypt nein óskiip fyrir þennan ullarlagð. Eg sagði
honum þá að ég ætlaði að kaupa brennivín á Kínafliiskuna mína