Húnavaka - 01.05.1972, Qupperneq 140

138
HÚNAVAKA
stíll rismikill og fylgdi oft mikill kraftur orðum hans. Hlaut hann
viðurkenningu útvarpsins, sem sá, er futti móðurmálið af ágætum.
Páll Kolka var því um sína daga, dæmi um húnvetnskan höfðingja,
í gömlum og nýjum stíl.
Heimili Páls var honum mikils virði og þau hjón unnust mikið
og máttu naumast hvort af öðru sjá. Þau eignuðust þessi börn:
Guðmundur kaupmaður, dáinn 3. marz 1957, Jakobína Perla,
Ingibjörg og Halldóra.
Páll gat líka notið þess, allt frá Vestmanneyjadvöl sinni til enda-
dægurs móður sinnar, Ingibjargar, að hafa hana hjá sér, þá blinda
orðna, sitja til hægri handar sér til borðs. Hún gat tekið sér í munn
orð móður próf. Guðmundar Magnússonar og sagt, „ég hefi aldrei
séð eftir því að ég átti hann Palla minn.“
Páll Kolka lét af störfum árið 1960 og flutti þá til Reykjavíkur og
lifði þar við góða virðingu um rúman áratug. Fékkst hann við
kennslu, sagnaritun, lækningar o. fl. og flutti erindi í útvarp. Naut
hann sín vel meðal spakvitra Reykvíkinga og þótti oft að honum
fagnaðarbót, er hann lét til sín heyra. Vizkuna hlaut hann í vöggu-
gjöf og af lærdómi. Skapmikill var hann og ör í lund og gleðimaður.
Hinum horska Páli var jafnan í mun frami og framfarir Húnvetn-
inga, enda gladdi hann það eigi lítið, er hann ferðaðaist meðal
Vestur-íslendinga, að þeir stóðu þar framarlega um metnað allan.
Páll Kolka vildi í ræðu og riti, reisn hins húnvetnska ættarstofns.
Páll var lengi vel heisluhraustur, en var sjúkur hina síðustu mán-
uði, og gat sagt eins og Páll Vídalín.
„Leiðast tekur, himinn og hauður,
hagur bágur alla daga.“
Dvaldi þá kona hans, Guðbjörg Kolka, jafnan við sjúkrabeð hans
og vakti yfir velferð hans. Það mun dómur þeirra er bezt þekktu til,
að það var Páli Kolka Guðs gjöf, að eigi þurfti hann að sjá á bak
konu sinni.
Sjálfur var Páll með hugann allan norðan heiða, í vöku og svefni,
eins og hann segir í einu kvæða sinna: