Húnavaka - 01.05.1972, Blaðsíða 88

86
HÚNAVAKA
hans; þeir sváfu allir uppi á lofti. Aldís lét þá alveg afskiptalausa,
þekkti þá annars ekkert, en óljósa hugmynd hafði hún um það, að
yngri sonurinn, hann Steinar, væri hálf montinn og framhleypinn.
Það var orðið kalt í skólastofunni, víst löngu dautt í ofninum og
kominn stinningsskafrenningur úti. Aldís dróst á fætur og tók að
skrifa reikningsdæmi á veggtöfluna fyrir morgundaginn. Þá mundi
hún að þetta var föstudagur og það hýrnaði ofurlítið yfir henni.
Hún læsti skóladyrunum og lagði af stað heim.
Oft hafði hún hlaupið þessa rúmu mílu, glöð og léttlynd, er hún
fann að einhver þraut var unnin og að hylli barnanna fór vaxandi,
en nú lötraði hún þreytulega og kærði sig kollótta um þótt skamm-
degisskuggarnir teygðu sig lengra og lengra yfir drifhvíta fannbreið-
una, og snjórinn þyrlaðist í andlit henni.
Frá barnæsku hafði Aldís verið hrifin af dýrð náttúrunnar í öll-
um hennar margvíslegu myndum, og þrátt fyrir hugarstríðið varð
hún enn á ný heilluð af liinum skæra hreinleika, sem umvafði allt,
þessum tæra, hvíta hjúp, sem lá yfir jörðinni, fagur og óflekkaður af
sora tilverunnar. Það var sem rökkrið og mjúk fönnin byði Aldísi
ró og hvíld, en þá kom stormurinn með ógnandi áeggjan og hristi
liana. Ja, svona voru öf 1 náttúrunnar tvískipt, engn að síður en mót-
stöðurnar í lífinu og í mannseðlinu sjálfu. Aldís fann líkamlegt fjör
sitt svella í æðum og hún greikkaði sporið, og fann nautn í því að
strekkja á móti veðrinu. Þegar heim kom beið hennar ilmandi heitt
kaffi.
Aldís settist í ruggustólinn í svefnstofunni og reyndi að sökkva sér
niður í spennandi- ástarsögu, en það varð árangurslaust. Þetta óham-
ingjubasl hennar ólgaði sem þung undiralda í huga liennar.
Er kvöldverði var lokið sagði Steini glaðlega og ofurlítið drýginda-
lega: „Heyrðu Aldís, hvernig lýst þér að koma með mér á samkomu
og dans vestur í þorpinu. Ég held ég treysti hinum jarpa að koma
okkur þangað ófreðnum þótt ekki sé beinlínis blíðviðri úti núna.“
Aldís rak npp stór augu. Hvort hún kærði sig um að fara á dansleik!
Mikið guðstillag var þetta, og dæmalaus hugulsemi af honum Steina.
Hún fór strax í bláa sparikjólinn sinn. Hún var svo glöð, hún Aldís.
Hvað gerði það til þó að hann væri ekki mjög ríkmannlegur, þessi
eini sparikjóll hennar, hann var smekklegur og fór henni vel, og þó
að hún gengi í gömlum vetrarfrakka af systur sinni, hvað gerði það
til? Hún var orðin kennari og hún ætlaði að halda áfram að vera