Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.2005, Síða 57

Ég á mér eina hugskotssýn, sem er mér kærari en allar aðrar, náttúrulega er
hún ímyndun, en hefur þó veruleikablæ á sér fyrir mig. Ég sé Krist í bænum
mínum, ljósstraumar ganga út frá honum, það ljós er kraftur, kraftur kærleik-
ans. Ég krýp frammi fyrir honum, hann réttir hendumar blessandi út yfir mig,
krafturinn og ljósið fyllir mig, svo jafnvel líkami minn titrar, og ég finn, að
hann segir við mig, þó ég heyri ekkert: „Minn kraft gef ég þér, til þess að þú
flytjir hann bræðrum mínum og systrum, þeim sem á leið þinni verða.“36
Ljósveran gefur Aðalbjörgu það verkefni að miðla læknandi ljósgeislum til
sjúkra og sorgmæddra. Á þann hátt öðlast hún sjálf hlutdeild í dýrð þessar-
ar veru. Til þess að geta orðið verðugt verkfæri í þessari þjónustu þarf hún
að deyja sjálfri sér, eins og dulhyggjumenn og spámenn trúarbragðanna
orða einhvem veginn þannig. Það þýðir, að hún stjómast ekki af eigin hvöt-
um og löngunum. Hún afneitar þeim og þannig endurfæðist hún til nýs lífs
í þjónustu kærleikans og ljóssins.
Hún biður bænir og iðkar hugleiðslu og neitar sér að miklu leyti um kjöt
og æsandi drykki eins og hún kallar kaffið. í svefni telur hún sig geta yfir-
gefið líkama sinn til að vitja sjúkra og færa þeim lækningu ljósverunnar,
sem fyrir henni er Kristur. Haraldur Níelsson var einn þeirra, sem hún
reyndi að lækna á þennan hátt. Hún lýsir köllun sinni í bréfi til hans 2. jan-
úar 1918:
Ég tengist á einhvem undarlegan hátt við sálir þeirra, sem ég geri við svip-
aðar tilraunir og við yður, að minnsta kosti einhvem tíma á eftir. Það er eins
og sársauki þeirra og þjáningar gangi á einhvem hátt, eða að einhverju leyti,
yfir í mína sálu, alls ekki eins og vanaleg meðaumkun, heldur finn ég og veit
alltaf nokkum veginn innra með sjálfri mér, hvemig þeim líður. Svo hefur
það verið og er jafnvel enn þá með séra Jónas, svo er það með móður mína,
hvað langt sem er á milli okkar, líkamleg fjarlægð virðist eiginlega ekkert
hafa að segja. Þetta er einmitt aðalástæðan til þess, að ég finn mig ekki enn
þá nægilega sterka til þess að gera nema mjög lítið af þessum tilraunum, ég
þarf sjálfagt að vaxa miklu meira á ýmsan hátt, þó skuluð þér ekki ætla, að
þetta sé kvalafult ástand, það er þvert á móti einhver mesta sælan, sem ég
þekki, og sem ég hreint ekki vildi fara á mis við.
Sá Jónas, sem hún vísar til í bréfinu er séra Jónas Jónason rithöfundur og
þjóðháttafræðingur, sem kenndi sig við Hrafnagil í Eyjafirði. Árið 1905
gerðist hann kennari við Gagnfræðaskóla Akureyrar en stundaði nokkur ár
36 Bréf frá Aðalbjörgu til Haralds Níelssonar, 20. mars 1918.
55