Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.2005, Síða 98

Þú vilt, að ég syngi mín lofgjörðarljóð,
álíkt og er vandi;
en hver getur farið með fagnaðaróð
í framandi landi?
I framandi landi mér finnst ég sé hér
og fjötur mig þyngi.
Til Zíon þá heim kominn aftur ég er,
er öll von ég syngi.
Það dylst engum við lestur þessa ljóðs hversu sorg Valdimars er mikil og
söknuður hans sár. Hann hefur misst alla löngun til að yrkja, svo mjög er
hann „af harmslagi lostinn.“ Hann finnur til skyldleika við Gyðingana í út-
legðinni, finnst að hann sé eins og þeir „í framandi landi“. En trúnni á end-
urfundi ástvinanna hefur hann ekki glatað og þar dregur hann enn og aftur
upp hliðstæðuna við Zíon.
En Valdimar átti eftir að halda áfram að yrkja og árið 1910 birtist þriðja
sinni eftir hann ljóð undir áhrifum frá 137. sálmi. Hér er um að ræða kvæð-
ið Utlegðin sem birtist í minningarriti fslenska Kirkjufélagsins í Vestur-
heimi á 25 ára afmæli þess.28 Ljóð eftir Valdimar birtust reglulega í blöðum
Kirkjufélagsins vestra enda höfðu þrjú systkina hans flust vestur um haf.29
I ljóðinu Utlegð í áðurnefndu minningariti kemst sr. Valdimar meðal
annars þannig að orði:
Oss fanst vér oft í útlegð hér
og ættarstöðvum hraktir frá.
Oss fýsti heim, en fegurst er
þó föðurlandið á himnum.
Vér einatt þangað horfum heim
úr heimsins miklu Babýlon.
Guð frelsar þá og fylgir þeim,
er festa trú á mannsins son.
Ekki aðeins í þessu ljóði heldur einnig í öðrum ljóðum sem Valdimar orti í
minningarritið dregur hann upp hliðstæðu milli stærstu atburðanna í sögu
ísraels á tímum Gamla testamentisins og aðstæðna hinna brottfluttu íslend-
inga í Vesturheimi.30
28 Sjá Valdimar Briem 1910.
29 Óskar H. Óskarsson 1999, s. 98-99.
30 Þetta kemur einnig fram í Ijóðunum Yfir hafið, í eyðimörkinni, Landið unnið og Ríkið skiptist.
96