Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.2005, Síða 130

sé gert með þau. En vissulega eru mörg þeirra þannig að þau tala máli sínu
vel sjálf. Þá er allmikið um endurtekningar. Þannig er er merking orðsins
tórah útskýrð nokkrum sinnum, m.a. á bls. 90 og 100.
Það leynir sér aldrei að bókin er fyrst og fremst skrifuð fyrir bandaríska
lesendur þó svo að hún geti vel gagnast lesendum af öðru þjóðemi. í bók-
inni er glímt við þá spumingu hvernig sálmamir geta talað til okkar staðar
og stundar. En staðurinn og stundin er augljóslega hin Norður-Ameríska
menning. Gjaman er vitnað í vinsæla bandaríska dægurlagatexta.
Um leið er ýmislegt í hinni bandarísku menningu gagnrýnt. Meðal ann-
ars er því haldið fram að sálmamir kenni okkur að leita hamingjunnar á allt
annan hátt en „menning okkar“ geri. Og bent er á að boðið um að þjóna hin-
um fátæku sé hluti af lögmáli sálmanna. Ekki sé unnt að túlka þjáninguna
sem guðlega refsingu, slfkt sé rangtúlkun á sálmunum. Ekki megi heldur
túlka velgengni sem guðlega umbun.
Sá Guð sem sálmamir lofsyngja svo mjög er engin trygging fyrir Amer-
íska draumum, segja þeir McCann og Howard. Og Brueggemann hefur bent
á hversu auðveldlega guðfræði lofgjörðarinnar verði hugmyndafræði hins
stolta og valdamikla.
I heildina fannst mér þetta gefandi og áhugaverð bók, verulega frábrugð-
in flestum bókum sem ég hef lesið um Saltarann. Höfundar hafa tvímæla-
laust á réttu að standa er þeir halda þvf fram að sálmamir hafi að geyma
mikið af efni sem er tilvalið að prédika út af. Það mættu íslenskir prestar
íhuga og nýta sér í auknum mæli þann mikla fjársjóð sem Davíðssálmar
hafa að geyma sem grundvöll að prédikunum.
Gunnlaugur A. Jónsson
128