Skagfirðingabók - 01.01.1983, Blaðsíða 79

BREF BALDVINS EINARSSONAR
gyldi eptir íslenzkum lögum. en nú er ad tala um hefdar-
innar grundvöll og eiginligleika.
Þad sýnist í fyrsta aliti ad hefd st<r>ídi ámóti eignar-
réttinum og leyfi nokkrskonar rán, en þad er þó ekki hún
er þvert ámóti naudsynlig til þess ad gera hann vissann og
stadfastan, því hann væri hvörki viss né stadfastr og ætíd
mætti vera í sífeldum ótta fyrir ad einhvörr kynni ad
koma og sanna ad hann eda forfedr hans hefdu
einhvorntíma átt allt eda sumt sem eg á eda hefi ætlad ad
eg mundi eiga, sem eg hefi keypt réttum kaupum og
sölum eda erft ad lögum. Munurinn á ad hafa hefd og ekki
hefd er eiginliga þessi; þeir sem hafa hefd, þurfa ekki ad
sanna (bevísa) hvörsu þeir eda þeirra forfedr eru komnir
ad þeim hlut sem hann og þeir hafa haft í vördslu sinni í
20 ár sem sína eign, því þessi vardsla siálf gefr eignarrétt
enda þó hinn geti sannad ad hann eda hans fedr hafi att
þad ádur og þó þad sé í augum uppi ad hann eda þeir hafi
hvorki selt eda gefid eda med nokkru móti af hendi látid
sídan; Her liggr sönnunin (Bevisbyrden) á þeim sem
brigda vill, og hefir löggjafarinn líkliga alitid þad svo ad
hann gæti aldrei sannad þad ad hann eda hans fedr eda
heimildarmenn hafi ekki selt eda gefid eda í annan mata af
höndum látinn hlutinn, og því hafi löggiafinn því (svo)
viliad ad þad skyldi vera nóg þegar hinn gæti sannad sína
vordslu í 20 ár. En þar sem hefdin er ekki, þar liggr
sönnunin á þeim sem hefir hlutinn í sinni vördslu, þad er
nóg ad brigdandinn geti sannad ad sá hlutur hafi
einhvorntíma verid hans eda hans fedra eda heimildar-
manna eign, en þarf ekki ad sanna ad hann hafi aldrei
sídan verid af hendi latinn. Hinn eda veriandinn á þará-
móti ad sanna hvonær og hvörnig hann hefir á lögligan
hátt komist ad hlutnum, eda hans forfedr eda heimildar-
menn. Nú sést ad þetta er ómöguligt í flestum þeim
tilfellum sem lengra þarf til ad rekia enn nokkud fram á
i
77