Tímarit Máls og menningar - 01.11.2018, Side 46

H j a l t i H u g a s o n
46 TMM 2018 · 4
Hvergi er návist dauðans þó miskunnarlausari en í formála „Næturljóðanna“
(237):
Grimmd þín er grimmd
dauðans sem bíður
á horninu skugginn
af grimmd þess guðs
sem öllu vill ráða
Vaxandi vitund um dauðann gerir það að verkum að minningarbrotum
skýtur upp í vitundinni í myndbreyttum leiftrum frá liðinni ævi. Það má
sjá í ljóðaflokknum „Hvar sem ég verð“ en einnig í nokkrum ljóðum sem
komu fyrst út í ljóðasafninu frá 2009. Þar birtist t.d. kjallari bernskunnar, þar
sem „skáhöll fellur/ skíma um ljóra/hátt á vegg“ en nú í hrjúfri og rykfall-
inni mynd eftir að laufið, askan og regnið hefur fallið, eins og segir í fyrsta
næturljóðinu.8 Hinn skapandi tími á Kúbu skýtur upp kolli sem og erilsamur
veruleiki blaðamannsins og bráttukonunnar.9
Síðustu ljóð bálksins enduróma svo sátt og þrá sem lifir af nöturleika
dauðans (250):
Hér er ekkert
sem sýnist: ég hlaut
að gjöf þennan lampa
sem lýsir um nætur
og aðrir fá
aðeins grillt
eða grunað
í gjörningaþokum
sárustu sorga
*
af herðum fellur
þyngsta okið
þúsundfalt
*
hvar sem ég verð
ó kom þú til mín
Þar með virðist bænin um logandi stjörnu í nóttinni til að yrkja um hafa verið
heyrð. Í lokaljóðinu ríkir svo friður og helgi (251):
Úr myrkum skógi
af svörtum himni
Stundlaus staður
staðlaus stund
TMM_4_2018.indd 46 6.11.2018 10:22