Tímarit Máls og menningar - 01.11.2018, Side 48

H j a l t i H u g a s o n
48 TMM 2018 · 4
minnist ég með trega
nú þegar kólnar og dimmir
og bilið vex
milli þess sem er
og þess sem átti að verða
Þegar umrætt bil breikkar grípur firring og ótti um sig eins og tjáð er í
„Siglingu“ sem birt var utan bóka í fyrri útgáfu ljóðasafnsins frá 1991 og aftur
í sérstökum kafla í safninu frá 2009 (160):
Ótryggar gerast nú stundirnar:
enginn sem vakir
við stýrið í kolsvartri
nóttinni enginn
sem veit
hvert halda skal
dögunin
óviss djúpið
hlakkandi nærtækt
– í skutnum
skelfingin ein
Fyrir guðfræðing liggur nærri að tengja myrkrið og óvissuna sem einkennir
ljóðið við „dauða Guðs“ sem er áleitið stef í nútímamenningunni og hefur
raunar verið það allt frá dögum Friedrichs Nietzsche. Ef tímasetja á það
andlát eitthvað nánar liggur nærri að miða við atburði er urðu síðsumars
1945 þegar Ingibjörg var á þriðja ári eða þegar sprengjunum var varpað á
Hiroshima og Nagasaki. Þær opinberuðu að nú bjó maðurinn en ekki Guð
yfir mætti, valdi og vilja til gjöreyðingar. Nú á dögum fjölmenningar er þó að
koma í ljós að allar fregnir af dauða Guðs hafa líklega verið stórlega orðum
auknar – en það er önnur saga.
Dauða eða a.m.k fjarveru Guðs verður svo oftar en einu sinni vart í Höfði
konunnar (1995). Í „Þriðja nóvemberljóði“ segir þannig (169):
Einsog að missa guð
og hafa aldrei átt hann
einsog að standa
ferðbúin
á hafnarbakka
og horfa á skipin
sigla hjá
einsog að missa
eitthvað
sem enginn átti
TMM_4_2018.indd 48 6.11.2018 10:22