Tímarit Máls og menningar - 01.11.2018, Qupperneq 123

H u g v e k j u r
TMM 2018 · 4 123
var eftir af útsýninu. Reyndar hefur eitt
fjölbýlishús eftir Le Corbusier sjálfan
þegar fengið sitt dýnamít vel úti látið;
það stóð í Montfermeil í nágrenni París-
ar og var sprengt 23. júlí 2012, við mik-
inn fögnuð viðstaddra. Mörg þau hús
sem hlotið hafa sömu örlög voru eftir
lærisveina Le Corbusiers, í einu og öllu
eftir kokkabók meistarans.
Verður þá að hefta á einhvern hátt
skapandi list erkismiðanna? Það væri
stórt skref aftur á bak. Í rauninni er
lausnin þegar að fæðast og hún er sú að
breyta mannskepnunni, með einhverj-
um nýjum genum hingað og þangað
þannig að hún falli í einu og öllu inn í
þau híbýli sem nú eru að spretta upp úr
frjóum heilabúum erkismiðanna og
híbýlin sjálf taki ljúflega á móti henni.
Það eru þessar erfðabreytingar sem eru
á dagskrá í Silikondal, og reyndar sitt-
hvað fleira í sama anda, svo sem bein
tengsl gráa efnisins við risatölvur, og
mun sá hvammur væntanlega fá heitið
„Aldingarðurinn Eden hins nýja mann-
kyns“, algórytmarnir munu sjá til þess
að koma í veg fyrir annað syndafall.
En hvernig verður þá þetta nýja
mannkyn? Um það er ekki hægt að spá,
kannski tekur það sjálft þróunina í eigin
hendur. En sköpunarstarf erkismiða á
vorum dögum gefur þó ýmsar ábend-
ingar. Vitanlega verður homo sapient-
issimus futurus þannig innréttaður að
hann hafi ekki þörf fyrir hluti nema
þegar hann stendur hjá þeim, það var
áður komið fram – þegar hann á leið
fram hjá tappatogara fær hann sér í glas.
Kannski verður hann líka pínulítið
öðruvísi í laginu. Og það svarar óskum
hans og þörfum að lifa lífinu eins og
farþegi í risaskipi. En svo er annað sem
verður að breytast, og það er fegurðar-
smekkurinn, og það er grundvöllur lífs-
ins. Hinn nýi maður snýr algerlega baki
við fortíðinni, honum finnst jafn fárán-
legt að búa í endurreisnarhúsi og í helli.
Hins vegar hefur hann smekk fyrir
kubbum, og því meiri sem kubbarnir
eru stærri og þunglamalegri og nær hver
öðrum, þannig að menn geti tekist í
hendur milli glugga í tveimur kubbum
og óskað hver öðrum til hamingju. Með
þessu öllu fylgir að menn fúlsa við
venjulegum veggjum, kassarnir verða
því smíðaðir úr álbitum og gleri, þannig
að þeir verða líkastir sýningarskápum.
Fyrir innan blasir við dýrð hins nýja
manns, kannski stendur hann þar og
segir „ég er sá sem er“. En kubbarnir
þurfa ekki endilega að vera teningslaga,
þeir geta verið breiðir og þunnir líkt og
„Borgin geislandi“ og snúið breiðsíðu til
sólar þegar hún rís og hnígur, eða þá
langir og mjóir og skagað hátt upp í tró-
posferuna. Þar munu menn sækjast eftir
því að búa sem hæst. Nú er víst þegar
farið að reisa himinhrjóða sem nálgast
kílómetra á hæð einhvers staðar í eyði-
mörkunum við Persaflóa, en það er
aðeins byrjunin, um leið og búið er að
hanna hljóðfráar lyftur munu þeir rísa
enn hærra, í áttina upp í jónhvolfið.
Eftir loftslagsbreytingar þær sem nú
standa fyrir dyrum verður heldur ekki
amalegt að koma í svalann í upphæðum,
langt fyrir ofan sextíu stiga heita felli-
bylji á jörðu niðri, þannig leysa erki-
smiðir og dalbúar allan vanda. En fram-
sæknustu erkismiðirnir fá sífellt nýjar
hugmyndir, nú eru þeir farnir að smíða
snjóhvítar hallir sem varla er hægt að
lýsa með orðum mannamáls, þær líta út
eins og kolkrabbar að gera jógaæfingar.
Hvernig skyldi nú vera sú lífvera sem
þar getur orðið hagvön?
TMM_4_2018.indd 123 6.11.2018 10:22