Ófeigur - 15.08.1948, Qupperneq 55

ÓFEIGUR
55
brotna allar hömlur, og heimatilbúið eða smyglað vín
flýtur yfir landið. Óheft sala áfengis og bann eru öfga-
leiðir, eins og mannleg náttúra er í norrænu fólki. Færi
vegurinn liggur milli öfganna. Sú leið er takmörkuð
saia áfengis. Skal hér bent á úrræði, sem mundi stór-
lega draga úr áfengisnautn, en hindra þó jafnframt
launsölu og brugg.
Hér er lagt tU, að ekki megi selja konum sterkt á-
fengi og ekki karlmönnum yngri en 21 árs að aldri.
Ætlazt er til, að hver fullorðinn maður geti fengið 3
pela af sterku áfengi á mánuði. Sjálfur verður hann
að sækja drykkinn og kvitta fyrir í áfengisbók, sem
verður að gerð hliðstæð vegabréfi. Unglingar á vaxtar-
aldri hafa vissulega ekki þörf fyrir sterka drykki. Er
fátt óhugnanlegra tilsýndar en ölvaðir unglingar og
kvenfóik. Það leiðir af eðli málsins, að menn, sem verða
ölvaðir á almannafæri, eiga að tapa rétti til að fá á-
fengisbók.
Vafalaust mætir sú tillaga, að selja konum ekki sterka
drykki, nokkurri gagnrýni af hálfu þeirra kvenskör-
unga, sem telja sæmd kvenna liggja við, að konur fái
að feta á allan hátt í fótspor karlmanna. Hér kennir
ónákvæmni í rökum. Karlar og konur geta ekki leyst
af hendi sömu verk. Karlmenn ganga ekki með börn,
leggja ekki börn á brjóst, sinna ekki börnum á vaxtar-
aldri með þvílíkri umhyggju sem konur. Frá upphafi
Islands byggðar og fram á síðustu ár hafa tiltölulega
fáar konur notað og enn síður misnotað áfenga drykki.
Á síðustu mánuðum hafa f jölmennir kvennafundir kraf-
izt, að allt áfengi yrði gert útlægt úr landinu. Sama
skoðun hefur komið fram í hinni almennu mótstöðu
gegn bjórbruggun. Má af öllu þessu draga þá ályktun,
að dugandi konur muni ekki telja sér sæmdarauka að
skaðlegu jafnrétti við úthlutun sterkra drykkja.
Ekki þykir fært að meina veitingahúsum, sem hafa
vínveitingaleyfi, að selja takmarkað magn af léttu víni
með máltíðum og.í mannfagnaði. Hefur engri þjóð tek-
izt að komast hjá að hafa borðvín í veizlum, og í fjöl-
mörgum löndum nota milljónir manna létt vín með mat,
án þess að ölvun komi til greina. Óhugsandi er, að ís-
land geti verið ferðamannaland, ef bannað er að hafa
borðvín með máltíðum á vissum opinberum veitinga-
stöðum, sem hafa ákveðnum skyldum að gegna. Það