Ófeigur - 15.08.1948, Qupperneq 59

ÓFEXGUR
59
staðið fullgerð á lóð landsspítalans, en ekki verið notuð.
Virðist ekki vanta annað en rúmstæði og sængurklæðn-
að til þess, að þessi stofnun verði opnuð til afnota
fyrir almenning í bænum. Mun skoðanamunur um,
hvort deildin eigi að vera sjálfstætt fyrirtæki eða lúta
yíirumsjón prófessors í handlækningum við landsspít-
alann, hafa tafið fyrir notkun hússins. Er þetta með
öllu óviðunandi, þar sem heimili í Reykjavík og nágrenni
eru jafnmannfá og annars staðar á landinu og almenn
ósk sængurkvenna að geta dvalið á fæðingarheimili fyr-
ir og eftir barnsburð. Víða um land er mikill áhugi að
koma upp fæðingarheimilum og mun þessi dráttur að
óþörfu spilla fyrir góðu máli, ef þau tíðindi spyrjast
um landið, að höfuðstaðarbúum lánist ekki að útvega
sér rúmstæði og sængurföt í þessa stofnun, eftir að
húsið er fullgert.
V. Veimdun Skálholfsstaðar.
Skálholt var frá dögum ísleifs biskups og fram yfir
móðuharðindin annar helzti og mesti helgistaður lands-
ins, næst á eftir Þingvöllum. Allan þennan langa tíma
•er Skálholt sem menntasetur og valdastaður ofinn inn
í sögu landsins á ógleymanlegan hátt. í bágindunum
eftir móðuharðindin, þegar lá við landauðn á íslandi,
var skóli og biskupssetur flutt burt úr ösku- og jarð-
skjálftarústunum. Þjóðin var þá þannig sett, að hún
gat engri mótgerð frá sér hrundið. Eftir þetta var Skál-
holt svipt sinni fornu dýrð og veldi. Síðan er liðin
hálf önnur öld. Gildir bændur hafa búið í Skálholti, og
svo er enn. En það nægir ekki að hafa myndarlegan
búskap og mikinn fjárstofn á slíkum sögustað. Það
þarf að verja miklum fjármunum af almannafé til að
setja á slíkan stað þann höfuðbólsbrag, sem hæfir hin-
um sögulegu minningum. Það er búið að verja miklu
fé til að gera Reykholt svo úr garði, að landið gæti
tekið þar á móti hinni ágætu þjóðargjöf Norðmanna í
sumar sem ieið. Ef enn hefði verið í Reykholti hálf-
hruninn torfbær, peningshúsin á hlaðinu, þar hjá rauð-
ir og grænir benzíngeymar og neðan við varpann ó-
træðismýri, varla manngeng, þá hefði ekki verið hægt
að Iáta erlenda gestahópinn sjá, að íslenzka þjóðin virti
svo lítils heimili hins frægasta manns í landinu. Marg-