Blik - 01.06.1976, Side 63

að brjóta landslög og troða undir
fótum lög og rétt, þegar þeir telja
sér hag í því á einn eða annan hátt,
og virSa þau aS vettugi. - Eg minnt-
tst þess þarna á fundinum vegna
starfs míns í yfirskattanefnd kaup-
staSarins um árabil, aS í refsilögum
þjóSarinnar stendur þessi klausa í
13. greininni: „Opinber starfsmaS-
ur, sem segir frá nokkru, sem leynt
a aS fara og hann hefur fengiS vitn-
eskju um í starfi sínu eSa varSar
embætti hans eSa sýslan, skal sæta
varShaldi eSa fangelsi allt aS einu
ari.“ Hvergi eru ákvæSi um þaS, aS
ráSherrar þjóSarinnar séu hafnir yf-
tr þessi ákvæSi refsilaganna. Þetta
hlýt ég aS taka hér skýrt fram vegna
beiSni dómsmálaráSherra síSar um
rniskunn til handa fjármálaráSherr-
anum viS endalyktir máls þessa.
Já, þaS var visulega ekki án sér-
stakra tilfinninga, aS ég hlustaSi á
boSskap þessa bréfs frá „ráSuneyt-
tnu“, eins og upplesarinn orSaSi þaS
aS lestri loknum. Mér flaug í hug, aS
óvandaSri yrSi eftirleikurinn. Þá
kom mér í hug „Faktúran í tunn-
unni“, hneykslismáliS mikla, sem
fyrirtæki þessa fjármálaráSherra og
þingmanns kjördæmisins höfSu ver-
ið bendluð við í Reykjavík og skrif-
að hefði verið um í blöð landsins.
Annars neitaði upplesari bréfsins,
GuSlaugur Gíslason, afdráttarlaust
að greina frá, hver hefði sent honum
bréfiS til upplesturs á fundinum.
Skattstjórinn í bænum hlaut að
eiga sinn gilda þátt í þessum ósóma
öllum. Hann hafði aldrei kallaS mig
fyrir sig til þess að ræða við mig um
þessar fjögur þúsund krónur, sem ég
notaði til kvikmyndavélarkaupanna
handa gagnfræðaskólanum. Þarna
skyldu þær gjörðir mínar koma mér
í koll, mannskemma mig og hnekkja
persónu minni. Hér var sem sé ekk-
ert hirt um gildandi ákvæði lands-
laga. MannorSsvernd þeirra náði
ekki til mín. — Mikils þurfti með.
Ekki dró sú vitund úr kjarki mínum
eða baráttuhug. Var ekki draumur
konunnar að rætast?
I sjálfsvitund minni leyndist ei-
lílil lireykni yfir þeirri staðreynd, að
sjálfum ráðherranum skyldi finnast
svo mikils þurfa með til þess að
hnekkja mannorði mínu og hugsjón-
um í bænum, að hann skirrðist ekki
við að brjóta gildandi landslög, sem
honum bar að vernda í hinu virðu-
lega valda- og trúnaðarstarfi sínu.
Meðan Guðlaugur Gíslason, hinn
sænski konsúll, síðar alþingismaSur,
var að lesa bréfið í eyru almennings
og inna þannig af hendi þetta mik-
ilvæga þjónustustarf fyrir Flokkinn
og þingmanninn til þess að tryggja
sér traust og virðingu forustunnar,
flaug mér í hug: „Hinn vanginn
verður ekki að þeim réttur.“ OSru
nær. „NöSruafkvæmi,“ kallaði meist-
arinn mikli andstæðinga sína og of-
sóknarmenn. Þá var hann ofur mann-
legur í orði og á borði. Hví skyldi
ég þá ekki mega vera það líka?
Bréf þetta gaf mér tilefni til að á-
lykta ýmislegt í þeim anda. Nú
skyldi vissulega til skarar skríða og
til stáls sverfa.
blik
61