Rökkur - 01.03.1931, Síða 54

52
R 0 K K U R
klappaði Sóta á hálsinn, en
niælti ekki orð.Hannlétklárinn
fara löturhægt, þótt kveld væri
komið. Það var norðansvali og
lieiðskírt veður. Frost var, en
vægt, stjörnubjart og tungl-
skin. Birtuna lagði }rfir víkina,
hún var umvafin mildu ljósi.
Og það kom eins og endurskin
af því á huga Björns.
Angurværð var í huga lians.
Hann hugsaði langt aftur í
tímann, þegar Steini var farinn
að vappa um, og vildi fylgja
honum eftir hvert sem hann
fór. Minningin var svo lifandi,
að Birni fanst andartak eins og
hann heyrði fótatak barnsins
fyrir aftan sig. Iiann liafði
stöðvað Sóta rétt áður. En ekk-
ert ldjóð harst að eyrum nema
sogandi brimhljóðið við víkur-
sandinn. Áhrifin voru þyngj-
andi. Það var eins og endalaus
endurtekning á sama angur-
væra söngnum. Birni fanst
brimhljóðið minna á vegfarar-
söng hæfandi sér, útslitnum,
þreyttum einyrkjanum, sem
var að halda á þau vegamótin,
þar sem hann varð að kveðja
eina förunautinn, sem eftir var,
eina förunautinn, sem hafði
reynst tryggur og aldrei hafði
brugðist, livað sem á móti hlés.
Stundarkorn leið. Björn var
allur á valdi þessara hugsana.
Og hann hvarf ekki aftur á
sömu hugsanabraut og áður
fvrr en Sóti fór að ókyrrast.
Björn reið greitt upp lirepp-
inn, en þegar hann var kominn
inn á land Litlu Tungu fór
hann hægara. Og yfir Kjarr-
nesið fór hann löturhægt, því á
leiðinni yfir það blasti ljósið i
baðstofuglugganum sífelt við
augum. En þegar niður á eyr-
ina kom, hleypti hann á sprett.
Sóti öslaði óðfús vfir Rauðá og
hægði ekki á sér fyrr en heima
á hlaði, þótt traðirnar, sem
voru niðurgrafnar, og náðu frá
vaðinu heim að bæ, væru í
brattri brekku.
Björn spretti af og leiddi
Sóta inn í hús, valdi honum
græna og góða tuggu og sýslaði
um hann stundarkorn. Að svo
búnu gekk hann í eldhús til
Guðrúnar gömlu. Björn spurði
um konu sina.
„Hún liefir mókt þetta annað
veifið og legið með hljóðum og
sárum hósta á milli,“ sagði
hún, „henni er að þyngja trú’
eg“-
Siggi í Holti var nýfarinn,
sagði Guðrún líka, en hann
hafði verið þar um daginn og
sýslað um féð. Hann hafði hýst
og gefið fénu áður en hann fór.
Björn vissi, að Sigga var að
treysta, þótt eigi væri hann
nema fjórtán ára, og fór því
eigi til húsa. Guðrún dró af