Rökkur - 01.03.1931, Qupperneq 60

58
R O K K U R
Og um leiS leysti hún af sér
sokkabandiö sitt gullofna og lét
þaS um hálsinn á rádýrskálfinum,
reytti svo upp sefreyr og fléttaSi
úr honum mjúkt taumiband, batt
því um dýriS og teymdi þaS á eft-
ir sér, og altaf bar þau lengra og
lengra inn í skóginn. Og er þau
höfSu gengiS langa lengi komu
þau aS húskorni einu. Stúlkan
gægSist þar inn, sá aS þaS var al-
tómt, og hugsaSi meS sér: „Hér
getum viS veriS.“ Hún bar saman
lauf og mosa til þess aS búa rá-
dýrskálfinum mjúkt hvílurúm, og
á hverjum morgni fór .hún út og
tíndi saman rætur, ber og hnet-
ur handa sér, en rádýrskálfinum
íærSi hún mjúkt grængresi og
hann át þaS úr hendi hennar, var
glaSur og kátur og stökk leikandi
í kringum hana. En á kveldin,
þegar litla systir var orSin þreytt
og búin aS lesa kvöldbænina sína,
þá lagSi hún höfuS sitt á bak rá-
dýrskálfinum. ÞaS var koddinn
bennar, og á honum sofnaSi hún
út af svo sætt og vært. Og hefSi
litli bróSir aS eins veriS í sínu
rétta mannslíki, þá rnundi ekki
hafa veriS ntargt aS slíkri æfi.
Þannig dvöldu þau nú lengi vel
ein saman í skóginum, en þá bar
svo til, aS konungurinn þar í landi
stofnaSi til dýraveiSa mikilla þar
um slóSir. Þá glumdi viS í skóg-
iuum af hornaþyt og hundagelti
og hrópi og köllum og gleSiópum
veiSimannanna. Þetta heyrSi rá-
dýr'iS og langaSi í glauminn. „Æ,
litla systir mín,“ sagSi þaS, „sleptu
mér út í glauminn, eg hefi enga
eirð til þess aS liggja hér inni. Eg
vil fara og vita hvaS á gengur úti
fyrir.“ Og þangaS til var hann aS
nauSa, aS hún lét eftir honum.
„En,“ sagSi hún, „þú verSur aS
vera kominn heint aftur í kvöld.
því fyrir þessum svaSalegu veiSi-
mönnum harSlæsi eg dyrum mín-
unt, og svo aS eg viti aS þaS ert
þú, þá berSu á dyr og segSu:
„Litla systir, ljúktu upp!“ og ef
þú ekki segir þaS, þá 'lýk eg alls
ekki upp fyrir þér.“
Nú stökk rádýrskálfurinn út og
kunni svo vel viS sig, er hann var
kominn út á víSavang og var hinn
kátasti. Konungurinn og veiSi-
rnenn hans sáu hann og þótti
hann fallegur og fóru aS elta hann,
en gátu ekki náS honum; í hvert
siitn er þeir hugSust hafa höndlaS
hann, þá var hann þotinn frá
þeim yfir runnana og horfinn.
Þegar dimma tók, hljóp hann
heirn aS húsinu, barSi á dyr og
sagSi: „Litla systir, ljúktu upp
fyrir mér.“ Þá var litla hurSin
opnuS og óSara stökk hann inn,
lagSist niSur og hvíldist alla nótt-
ina í sínu mjúka legurúmi. Morg-
uninn eftir hófust veiSarnar aS
nýju og þegar rádýriS heyrSi
hornablásturinn og veiSimennirnir
æptu „hó, hó“, þá var eirSinni lok-