Rökkur - 01.03.1931, Blaðsíða 61

R 0 K Iv U R
59
..Litla systir,“ sagSi hann,
.Jjúktu upp, eg verö aö komast
ut.“ Litla systir lauk þá upp fyr-
ir honum og mælti: ,,í kveld verð-
ur ]>ú að vera kominn hér aftur
og segja það, sem þú átt aö segja.“
Þegar nú konungurinn og veiði-
niennirnir sáu aftur rádýrskálfinn
nieð gullna hálsbandið, þá hófu
þeir allir eltinguna í senn. En hann
var skjótfættari og léttfættari en
SVO, að þeir fengju náð honum. Á
þessu gekk liðlangan daginn, en
loksins um kveldið hafði veiði-
mönnunumi þó tekist að umkringja
hann, og einn þeirra fékk sært
hann lítillega i fótinn svo að hann
varð stinghaltur og varð að hægja
rásina. Einn af veiðimönnunum
veitti honum eftirför heim að hús-
inu og heyrði hann kalla: ,,Litla
systir mín, ljúktu upp fyrir mér,“
°g' sá hann að hurðin var opnuð
fyrir honum þegar í stað. Veiði-
rnaðurinn tók vel eftir öllu og setti
það á sig, fór síðan til konungs og
sagði honum, hvað hann hafði
heyrt og séð. ,,Á morgun freistum
við þá veiðinnar að nýju,“ mælti
honungur.
Litla systir varð dauðhrædd, er
hún sá að rádýrskálfurinn var
saerður. Hún þvoði blóðið úr sár-
’nu, lagði við það græðandi jurt-
lr og mælti: „Legstu nú í bólið
l’ht, rádýrskálfur litli, svo að þér
geti batnað.“
En sárið var ekki meira en það,
að rádýrskálfurinn fann ekkert til
þess morguninn eftir. Og þegar
hann heyrði verðimannalætin úti
fyrir mælti hann: „Eg eiri mér
ekki inni, eg verð að vera með í
þessu. Það skal verða bið á því,
að þeir nái mér.“ En litla systir
grét og sagði:
„Nú munu þeir drepa þig, og
þá verð eg alein hér í skóginum og
yfirgefin af öllurn; eg sleppi þér
ekki út.“ •—• „Þá dey eg hér fyrir
augum þér af harmi,“ sagði rá-
dýrskálfurinn. „Þegar eg heyri
veiðihornið gjalla, þá ræð eg ekki
lengur við mig.“ Þá var ekki ann-
að fyrir, litla systir mátti til að
ljúka upp fyrir rádýrskálfinum,
þó að henni félli það þungt, en
hann stökk léttur og kátur út í
skóginn. Og er konungurinn sá
hann, sagði hann við veiðimenn
sína: „Eltið þið nú dýrið í allan
dag og fram á nótt, en gætið þess
vel, að gera því ekkert mein.“
Þegar sól var runnin til viðar,
sagði konungur við veiðimennina:
„Komið nú og sýnið mér skógar-
húsið.“ Og er hann var kominn að
húsinu, drap hann högg á dyrnar
og kallaði: „Ljúktu upp fyrir
mér, elsku litla s.ystir mín.“
Þá var lokið upp dyrunum og
gekk konungurinn inn og sá þar
standa stúlku svo fagra, að jafn
fagra hafði hann aldrei augum lit-.
iÖ. Stúlkunrii brá í brún þegar hún
sá, að það var ekki rádýrskálfur-