Rökkur - 01.03.1931, Qupperneq 81

R Ö K K U R
79
þurfi á þessari „umfram“ í'ram-
leiðsiu að halda til þess að draga
fram lífið, en geta vegna at-
vinnuleysis og örbirgðar enga
hjörg sér veitt. Og það er sú
stóra liugsjón, sem vakir fyrir
þessum mönnum, sem vilja að
framleitt sé sem mest, svo öll
mannanna börn geti haft nóg
sér til viðurværis, að farið sé
inn á nýjar brautir til þess að
ráða bót á versta meini mann-
kynsins — örbirgðinni. Þeir
vilja, að allir, sem hafa vinnu-
þrek og vinnuvilja, geti orðið
aðnjótandi gæða jarðarinnar,
þeir vilja því stefna að ræktun
fólksins samfara ræktun jarð-
arinnar, því þeir trúa því — og
styðjast við staðhæfingar
merkra vísindamanna i þeirri
trú sinni — að mold jarðarinn-
ar eigi nægan mátt til að sjá
fyrir þörfum alls mannkynsins,
hún geti fætt menn og klætt og
látið mönnum í té allar aðrar
nauðsynjar til daglegs lífs. En
til þess að láta þessar hugsjónir
rætast, þarf að rækta fólkið.
Menn verða að læra að meta
einfaldara líf en nú er lenska.
Menn verða að læra að slaka á
kröfum sínum. Menn verða að
læra að neita sér um hið fá-
Rýta og óþarfa. Margur kann
að segja, að ógerlegt muni að
ala fólkið upp þannig. En því
það? Er það ekki viðurkent af
vitrustu mönnum heimsins, að
þeir eru sælastir, sem lifa eiu-
földu lifi? Þeir, sem lifa ó-
brotnu lífi i nánu samfélagi við
náttúruna eru án efa hamingju-
sömustu mennirnir. En hvað er
öll leit mannanna annað en leit
að hamingju þótt flestir lendi á
villigötum borgamenningarinn-
ar i þeirri leit? Stefnan er þá
þessi, að balda sem mest af
braut borgamenningarinnar og
á braut sveitamenningarinnar
— braut sannrar alþjóðar-
menningar. Þegar alt kemur til
alls, er það ekki það, að menn
geti grætt sem mest til þess að
geta veitt sér lítt þarfa eða
jafnvel alóþarfa hluti, sem
mest er um vert, heldur hitt, að
öllum einstaklingum og þar af
leiðandi þjóðarheildinni líði
betur, verði farsælli á alla lund.
Áhrif borgamenningarinnar til
bins illa eru svo gifurleg, að
mönnum er hvervetna orðið hið
mesta áhyggjuefni. Og það er
engin tilviljun, að einmitt vitr-
ustu og bestu menn þjóðanna
hafa komist að raun um, að bót
þessara meina sé að finna í
þjóðrækt samfara jarðrækt.
Þar sem landbúnaðurinn er,
liggja „allar götur að garði“.
Þetta verðum við Islendingar
að liafa í huga, nú þegar land-
nám er Iiafið í stórum stil hér
á landi. Og það er svo fyrir