Rökkur - 01.03.1931, Qupperneq 87

R O Ií K U R
85
hefir ráðist hingað fyrir skap-
legt kaup, en hækkað kröfurn-
ar, er það hafði verið hér um
skeið, enda lítil sanngirni í því,
að erlent verkafólk, sem í engu
stendur að baki — nema síður
sé — íslensku verkafólki —
vinni fvrir lægra kaup en aðr-
ir. Þeir bændur, að því er eg
best veit, sem fengið hafa er-
lenda, verkamenn til gripahirð-
inga og jarðræktar, láta vel af
þeim. Er haft eftir merkum
bónda sunnlenskum, að það
væri beinlínis sjálfsagt að fá er-
lenda gripahirðingarmenn á
kúabúin, til þess að Islendingar
lærðu að hirða kýr. Eg efa ekki,
að bóndinn hefir haft satt að
mæla. Nei, það hefir verið van-
rækt að gera ráðstafanir til
])ess að kveða niður dýrtíðina,
en þegar það tekst, rætist úr,
verstu erfiðleikum bænda,
en verði þá enn skortur verka-
fólks, verður að sjá þeim fyrir
verkafólki erlendis frá. Orsökin
hl erfiðleika íslenskra bænda
er alls ekki sú, að íslensk mold
gefi það ekki margfalt aftur,
sem henni er til góða gert. Það
er varla til svo aumlegt kot á
íslandi, að ekki megi gera úr
],V1 hlómlegt býli. íslenskar
Riýrar geyma frjóefni, sem eru
rniljóna virði, frjóefni, sem
hinar vinnandi hendur hinnar
nýju jarðræktarkynslóðar eru
að byrja að breyta í starfandi
þjóðarauð. Flest af því sem gert
hefir verið íslenskum land-
búnaði til viðreisnar á undan-
förnum árum hefir verið í rétta
átt, þvi bændur hafa verið
styrktir, án þess að sjálfsbjarg-
arviðleitni þeirra lamaðist.
Yerðlaun og styrkir fyrir unnin
nytjaverk hvetja en lama ekki,
auka metnað, en ala ekki upp
í mönnum dáðleysi.
(Framh.)
GrelBnn
frá Monte-Christo.
Hann hafði orðið þess var, að
fanginn hinum megin var hættur að
strita, en það stappaði stálinu í
Dantés að halda áfram; ef nágranni
minn vill ekki koma til mín, hugs-
aði hann, þá skal eg fara til hans.
Hann stritaði allan daginn, án þess
að unna sér hvíldar, og árangurinn
var tíu handfyllir af hindingsmolum
og smásteinum. Þegar leið að þeirri
stund, að fangavarðarins var von,
festi Dantés aftur skaftið á pottinn
og setti hann því næst á sinn stað.
Fangavörðurinn flutti honum nú
súpu og fisk í stað kjöts, því föstu-
dagur var, og lét hvorttveggja í
skaftpottinn. Fangarnir voru annars
látnir fasta þrisvar á viku hverri,
og var það því litlum erfiðleikum
bundið fyrir þá, að vita hvað tím-