Rökkur - 01.03.1931, Qupperneq 88

86
R O K K U R
anum leið. En Dantés var löngu
hættur slíkum útreikningum.
Þegar fangavörðurinn hafði sett
matinn í skaftpottinn, fór hann sína
leið.
Dantési lék nú hugur á, að kom-
ast að raun um, svo óyggjandi væri,
hvort nágranni hans væri hættur
að grafa. Hann hlustaði af nýju, en
ekkert hljóð barst að eyrum lians.
Það voru nú þrír dagar, síðan Dant-
és hafði heyrt til fangans. Dantés
stundi. Það lá i augum uppi, að
fanginn har ekki traust til hans.
Samt sem áður hélt hann áfram að
erfiða.
Þá er hann hafði stritað tvær eða
þrjár stundir, hætti að láta undan
járnstönginni. Fyrir virtist vera
harður, sléttur flötur. Dantés þreif-
aði fyrir sér með höndunum, og
komst að því, að þarna var bjálki
fyrir í veggnum. Bjálkinn var breið-
ari en gatið, sem Dantés var búinn
að mölva í vegginn, og var því ekki
um annað að ræða, en að grafa fyr-
ir neðan eða ofan bjálkann.
Vesalings pilturinn hafði ekki bú-
ist við þessari tálmun.
„Guð ininn! Guð minn!“ kallaði
hann. „Eg hefi beðið til þín svo
ákaft og innilega, að eg hafði sann-
færst um, að þú mundir bænheyra
mig. Þú sviftir mig frelsinu og það
var ekki þinn vilji, að dauðinn líkn-
aði sig yfir mig. Guð minn, þú, sem
skaptir mig, sjáðu aumur á mér.
Láttu mig ekki deyja í örvæntingu.“
„Hver talar um guð og örvænt-
ingu í sömu andránni?“ var spurt
röddu svo dimmri, að hún virtist
koma úr iðrum jarðar. í eyrum ung-
lingsins var röddin draugsleg og
dimm, svo einkennilegt var bergmál
raddar þess, sem mælti, er var í
nokkurri fjariægð frá Dantési.
Hárin risu á höfði Dantésar og
hann skalf allur og titraði.
„Ó,“ hvíslaði hann. „Eg heyrði
rödd mannlegrar veru.“
Um fjögurra eða fimm ára skeið
hafði hann aldrei heyrt nokkurn
mann mæla, nema fangavörðinn. En
i augum fangans var fangavörður-
inn ekki mannleg vera. Hann var
tilfinningalaus, — ófreskja, sem
varnaði honum útgöngu til ljóss og
lífs.
„í guðs nafni,“ kallaði Dantés,
„talaðu, segðu eitthvað, þótt rödd
þín veki ótta í huga mínum. Hver
ertu?“
„Hver ert þú?“ var spurt á móti.
„Ólánssamur fangi,“ svaraði Dant-
és, án þess að hika.
„Hverrar þjóðar?“
„Frakkneskur."
„Hvað heitirðu?"
„Edmond Dantés!“
„Hvert var starf þitt?“
„Eg var sjómaður!"
„Hve lengi hefirðu verið hérna?“
„Frá 28. febrúar 1815.“
„Hvað hafðirðu gert fyrir þér?“
„Eg var dæmur fyrir sakleysi.“
„Um hvað varstu sakaður?“
„Eg var sakaður um þátttöku í
samsæri til þess að koma Napóleon
aftur á valdastólinn.“
„Napóleon! Er keisarinn þá ekki
við völd nú?“
„Nei, hann afsalaði sér völdunum
í Fontainehleu 1814, og var útlægur
ger. Þeir fluttu hann til Elbueyjar.
—• En hve lengi hefir þú verið hér,
þar sem þú ert svo ófróður um það,
sem gerst hefir?“
„Frá árinú 1811.“
Það fór hrollur um Dantés. Mað-
ur þessi hafði verið fjórum árum
lengur í fangelsi en hann.
„Grafðu ekki meira að sinni/