Rökkur - 01.03.1931, Qupperneq 94

92
R Ö K K U R
vinna að því. Er það ekki óguðlegt,
að freista þess, sem Guð bersýni-
lega hefir elcki velþóknun á?“
„Nei, nei. Örvæntu ekki. Við höf-
um líklega g'ert okkur of háar von
ir. Það var ekki við því að búast,
að fyrsta tilraun hepnaðist. Við
skulum gera tilraun til þess að kom-
ast út annarsstaðar."
„En þú veist ekki, hve mikið og
hve lengi ég hefi erfiðað. Þess
vegna gerirðu þér enn vonir um,
að flottatilraun gæti liepnast. Eg
var fjögur ár að búa til verkfærin
mín, og um tveggja ára skeið var
ég að grafa mig í gegn um vegg,
sem var harður eins og granít. Eg
varð að losa um steina, sem ég áð-
ur hefði aldrei getað ímvndað mér,
að ég mundi fá þokað til. Oft erf-
iðaði ég frá morgni til kvelds og
var ánægður, þegar kveld var kom-
ið, ef ég hafði losað um hnefafylli
mulnings úr hörðum steinbindingn-
um, sem aldirnar hafa hert svo, að
hann er harðari en alt, sem hart
er. Og til þess að koma uppgreftin-
um frá, varð ég að brjótast inn um
vegg, þar sem er autt rúm á bak
við stiga. Þetta rúm er nú svo fult,
að þar verður ekki einni hnefa-
fylli við bætt. Athugaðu einnig. að
ég var fullviss um, að sigurstundin
væri að renna upp einmitt nú, og
einnig, að ég hafði hnitmiðað erf-
iði mitt svo nákvæmlega, að kraft-
ar mínir myndu endast til að vinna
verkið á enda. Og svo, þegar ég
hélt, að alt mundi hepnast og ég
átti að eins eftir nóg þrek, til þess
að komast burt, þá kemur i ljós,
að alt mitt erfiði var til einskis
Nei, ég el engar vonir lengur. Ekk-
ert skal fá mig til að hefja af nýju
tilraunir til að komast á braut. —
Yerði guðs vilji.“
Dantés hneigði höfði og reyndi
að leyna vonbrigðum sinum. En
þrátt fyrir vonbrigðin var hann þó
þakklátur forsjóninni fyrir það, að
fundum lians og ábótans hafði bor-
ið saman.
Ábótinn hafði sest á rúm Dantés-
ar, en Dantés stóð ennþá. Dantési
hafði aldrei dottið i hug að flýja.
Því sumt er svo fjarri þvi að vera
hugsanlegt, að menn leiða alveg hjá
sér að hugleiða það. En hann hug-
leiddi það nú. Hann mundi verða
í þrjú ár að grafa fimtíu feta löng
göng niðri í jörðinni. Ef það hepn-
aðist, yrði hann að henda sér af
þverhníptu bjargi úr fimtíu, kann-
ske hundrað feta hæð í sjóinn, og
eiga það á hættu að rotast á klett-
um. Og jafnvel þótt þetta hepnað-
ist, þá gæti svo farið að hann yrði
hæfður af kúlum varðmannanna.
Og loks, ef alt gengi að óskum, var
þriggja núlna sund fyrir höndum.
Dantés hafði aldrei hugleitt þetta
fyrr en nú. Og þegar honum varð
ljóst, hve erfiðleikarnir voru mikl-
ir, þá gat hann ekki ar.nað en dáðst
að öldungnum, sem ekki hafði lát-
ið þessa erfiðleika vaxa sér í aug-
um. Tilhugsunin um hugrekki öld-
ungsins, stappaði í hann stálinu.
Annar maður hafði reynt það, sem
honum hafði ekki einu sinni dottið í
hug að reyna, annar maður eldri,
veikbygðari og óvanur líkamlegu erf-
iði. hafði haft þolinmæði til þess,
að starfa árum saman að þvi einu,
að búa sér verkfæri til þess að geta
unnið að því, að þessi djarfmann-
lega flóttatilraun hepnaðist. Og að
eins vegna skakks útreiknings hafði
alt mishepnast. Annar maður hafði
afrekað alt þetta. Var Dantési þá
eigi annað eins gerlegt eða meira?
Faria hafði giafið fimtíu feta löng