Rökkur - 01.03.1931, Síða 99

R Ö K K U R
■t'iYs, <>íí ]k> ei' máliíi alstaðar |>ýtt og yiiftisU'gt. Flestir niundu hafa ætl-
aí>, að fyrri útgáfunni yrði ekki breytt til batnaðar, en þó hefir þýðaiul-
inn ekki sparað sér ómakið — og tekist ]>að. Sem dæmi skai eg nefna:
Fyrri útgáfa:
Hann stóð sem turninn hvelfdur uudir
hrynjandi báli í hrendtnn stað,
eins og marmara mynd á gröf.
sem meginbjarg er stöðvar tu'if."
Seinni útgáfa:
Hann stóð sem skothetd hvelfing undir
bálhnattiihríð í brendum stað;
sem meginbjarg, er heftir höf,
sem hugþreks mynd á dáins gröf.
Siðari ]>ýðingin kemst nær frnmtextanum, og'lýsingiri sjálf er snjallari.
Sumstaðar finst mér jrýðingin betri en frumkvæðið. l’egar eg var i Svi-
]>jóð. flaug mér ofl í hug lýsingin á Axel:
„Vænri var hann sýiunn, seni á foldit
Xorðurheims stundum ithist enri,
hávaxnir, grannir glíysinienn,
seni' grenitrén á Svíainoldu."
H'g sló u'pp samská texfamim. Þár stóð:
„Det var. én sköri. gestalt, sqm Xorden
frisk 'soin en rós, en sniart ócli lárig,
dem föder ánnu riágon gárig,
som 1altar'*i den svenska jorden."
Og ekki gel eg að ]>ví
•og sanuari. ‘
gert, að mér fanst íslenska býðingin sn.jallari
l)r. lihil. Guðni. F'ii)ribogasoiri‘ í iiimréiðinni.
I ■. ■ • • > > ( " ‘ • ; ‘‘ ' - *. . . :
Fmmæti um „1 leikslok ': „Axel ThörsteÍnson helir gefið ú't" íi smá-
sögur frá lokum styrjaldarinnar. Hann var sjálfur ineð í kanadiska hern-
tini, éir koin svo seiut tíl vigstiiðvíiriiiá, að ýóþnUhle Var koniið á, áður
en hánn gætt ’lent i ..elilitiuriri'. :,,í,.,léikslok‘í‘ éi' Tikíegá ininsta bó’k árs-
ins að fýrirferði en hún er engai) yegiuri' sn 'riiíhstá áð .vérðiiiætii í siig-
unum er að visu ekki að firinti stórfeld skáldlég til]>ril',''eii' riiéð næiriúm
skilnih'gi, kiirimánnlegri ró og innilegri samúð, er hrúgðið upp augria-
bliksmyndum frá hiirmunguin striðsins og iífi hinna mörgu saklausu fóru-
arigiuba, er fhyy^t ,var > g-in, þessa Álóloks. Ftestar érh Xö'gurnar öi'stnft-
ar, aðeins ein niynd; Seiri ih'-egður fyrii-;■■t'iuliirininnrng iuri smáatvik, séiu
hvarflar í höf. i hug. Það, sem einkennir ]>ær öðru freniur, er yfirlætis-
te.vsið. Hiif. liel'ir óheil á stnrum orðum og sterkum litum; hann veit, að
hið látlausa og einfalda er oft bæði fegurst og áhriftimest. Finmitt fyrir
cinfaldleik og hógværð i frásögn uin hryggilega og' hryllilega atburði,
verða margar af smásögum þessum svo minnisstæðar. Atakanlegar ern
sögurnar um hiirnin, -- þessa ráðviltu l'ughi, sem flögra utan úr myrkr-