Úrval - 01.02.1944, Blaðsíða 29

HINN SITJANDI HER FINNLANDS
27
Finnar játa sjálfir hrein-
skilnislega, að alt þetta ástand
sé óheilbrigt. Hvorki foringjar
né óbreyttir liðsmenn, draga dul
á það, að þeir óska þess um
fram allt, að komast úr styrj-
öldinni. Þeir hafa aldrei verið
ánægðir yfir bandalaglnu við
einvaldsherrann, sem þeir hata
og óttast, aðeins lítið eitt minna
en þeir hata og óttast sovjet-
stjórnina. Þeir gengu í banda-
lag við öxulríkin í júnímánuði
1941, í þeirri von, að fá endur-
heimt það, sem þeir töpuðu í
vetrarstyrjöldinni við Rússa
1939—40. Með orðum Kallios,
hins látna forseta þeirra, voru
þeir fúsir til að þiggja aðstoð
jafnvel frá sjálfum djöflinum, „í
viðureigninni við hina rúss-
nesku árásarmenn."
En þetta bandalag, er af hálfu
Finna var byggt á nauðsyn,
er fyrir löngu búið að ganga sér
til húðar. Finnar vita — og játa
það — að Þjóðverjar muni bíða
lægri hlut. Þeir loka ekki aug-
unum fyrir því, að þeir hafa til
einskis að vinna, en geta tapað
öllu, með því að halda áfram
vonlausu stríði gegn þjóð, sem
er því nær sextíu sinnum fjöl-
mennari en þeir. Viðurkenning
þessarar staðreyndar liggur á
bak við ákafar tilraunir þeirra
síðastliðna mánuði, til þess að
komast að friðarsamningum við
Rússa. Hugsanlegt er, að þeim
verði eitthvað ágengt, áður en
þessi grein birtist. Hinsvegar
liggur Rússum ekkert á, og ver-
ið getur, að þeir ákveði að gera
út um málefni Finna, þegar það
kemur bezt heim við þeirra eig-
in áform.
En hvað sem um það er: hinn
furðulegasti her veraldarinn-
ar bíður lausnarstundarinnar
syngjandi, í bókstaflegri merk-
ingu, bíður þess dags, er her-
mennirnir mega fara heim til
sín og taka til starfa að endur-
byggingu Finnlands, sem mikil
þörf er á.
• •
j^DAM átti gott. 1 hvert sinn, sem hann sagði eitthvað snjallt,
gat hann verið viss um, að enginn hafði sagt það áður.
— Mark Twain.
4*