Úrval - 01.02.1944, Blaðsíða 60

58
ÚRVAL
ingar fylgdu honum, þegar
hann hélt austur til móts við
heri bandamanna. Dagana 16.,
18. og 19. október árið 1813,
geisaði hin ægilega orusta við
Leipzig, þar sem grænklæddir
og bláklæddir drengir börðust í
þrjá daga, unz Elster-fljót lit-
aðist rautt af blóði þeirra. Að
kvöldi hins 17. október brauzt
rússneskt varalið gegnum varn-
arlínu Prakka og Napóleon
flýði.
Hann fór aftur til Parísar.
Hann afsalaði sér völdum í
hendur sonar síns, sem var barn
að aldri, en bandamenn kröfðust
þess að Lúðvík XVIII., bróðir
Lúðvíks XVI., tæki við völdum
í Frakklandi, og hinn sljói
Bourbona prins hélt sigurför
sína inn í París, umkringdur
Kósökkum og Uhlönum.
Napóleon var gerður að
landsstjóra á eynni Elbu í
Miðjarðarhafi, og þar skipu-
lagði hann dvergher með hesta-
sveinum sínum og háði orustur
á taflborði.
En Napóleon var ekki fyrr
farinn frá Frakklandi en þjóð-
inni varð ljóst, hvað hún hafði
misst. Síðustu tuttugu árin
höfðu verið tímabil mikillar
frægðar, þótt þau væru dýru
verði keypt. París hafði verið
höfuðborg heimsins. Öllum var
illa við hinn feitlagna Bourbona-
konung, sem ekkert hafði lært
og engu gleymt á útlegðarárum
sínum.
Hinn 1. marz árið 1815, þegar
fulltrúar bandamanna voru að
hef ja endurskoðun sína á landa-
bréfi Evrópu, sté Napóleon
skyndilega á land hjá Cannes.
Eftir tæpa viku hafði franski
herinn yfirgefið Bourbona og
geystist suður á bóginn til þess
að bjóða „litla liðþjálfan-
um“ sverð sín og byssustingi.
Napóleon hélt beina leið til
Parísar og kom þangað hinn
20. marz. Hann var nú varkár-
ari en áður. Hann kom með
friðarboð, en bandamenn vildu,
halda stríðinu áfram. Öll Norð-
urálfan, reis upp gegn hinum
„svikula Korsíkumanni". Keis-
arinn hélt her sínum norður, til
þess að hann gæti sigrað óvin-
ina, áður en þeir næðu að sam-
eina heri sína. En Napóleon
var ekki lengur samur og áður.
Hann var Iasinn og þreyttist
fljótt.
Plann svaf, þegar hann hefði
átt að vaka og stjóma árásum
framsveita sinna. Auk þess
saknaði hann hinna gömlu og