Úrval - 01.02.1944, Síða 73

LISTAMAÐUR
71
Dreng’urinn vætti varirnar og
átti erfitt um mál.
„Það er rétt sem frændi
segir, Meinherr. Hann er
trúður, og ég er aðstoðarmaður
hans. Ef þér viljið leyfa honum
að kasta hnífum að mér ...“ .
Röddin var mjó, og hann var
ekki kominn úr mútum.
Foringinn hristi höfuðið.
„Aeh so? En mér virðist saga,
hans ekki vera sennileg. Það
getur vel skeð, að hann kunni
alls ekki að kasta hnífum. Og
þó að hann kunni það, þá getur
vel skeð, að hann ætli bara upp
í fjöllin til þess að kenna
sjetníkunum nýja aðferð til
að drepa góða þýzka hermenn.“
„Herra oberleutnant“,
sagði Macek hásum rómi í mót-
mælaskyni. „Ég skal sverja
yður þess dýran eið, að ég segi
satt. Ég er maður af léttasta
skeiði, og við ætluðum okkur
að heimsækja frændur okkar í
fjöllunum. Ég ætla mér að
kenna listir mínar frænda mín-
um, en engum öðrum. Það sver
ég, Meinherr. Ég sver það.“
Foringinn hristi höfuðið, eins
og málið væri afgreitt. En
hann leit aftur á piltinn.
„Þú þama Macek“, sagði
hann, eins og hann væri að
kveða upp dóm, „verður sendur
til aðalstöðvanna til yfirheyrslu
fyrir að tala um mútur og hafa
vopn meðferðis. Ég hef fullt
umboð til að láta skjóta þig, en
ég er hjartagóður maður. Þú
verður yfirheyrður, og ef saga
þín er sönn, þá verðurðu látinn
laus, Frændi þinn — hér þagn-
aði foringinn sem snöggvast —
„frændi þinn þarf ekki að fara“.
„Þér eigið við það, Mein
herr, að þér ætlið að leyfa
honum að fara um brúna?“
spurði Macek milli vonar og
ótta.
Fleiri hermenn voru nú komn-
ir til að horfa og hlusta á. Þeir
voru átta talsins og höfðu hvísl-
azt á. Foringinn fann, að hann
hafði tilheyrendur. Hann rétti
úr sér og átti bágt með að fela
brosið bak við handarbakið.
„1 aðalstöðvunum eru þeir
ekkert ákaflega blíðir við fanga,
sem sendir eru til yfirheyrslu,“
hélt foring-inn áfrarn, mjúkur í
máli. „Þess vegna ætlum við
að geyma frænda þiim héma,
þangað til við fáum skipun um,
að senda hann líka. Ég tilkynni,
að hann sé að því er virðist
meinlaus og fer fram á, að hann
verði látinn laus, virðingar-
fyllst.“