Úrval - 01.02.1944, Qupperneq 107

ÉG SJÁLFUR Á JÖRÐINNI
105
oughs dæi í dag, gæti ég haldið
áfram að skrifa um Tarzan og
apana. Eða ef mér biði svo við
að horfa, gæti ég skrifað eins
og John Dos Passos eða
William Faulkner eða James
Joyce.
En ég hefi sagt að ég vilji
varðveita persónueinkenni mín.
Og mér er alvara. Ef sú við-
leitni mín veldur því, að ég fái
aldrei sögur mínar birtar, er ég
ánægður. Ég trúi ekki á frægð.
Hún er ein tegund blekkingar,
og það munu allir frægir menn
segja yður. Að minnsta kosti
allir heiðarlegir menn. Hvernig
getur einn lifandi maður á
nokkurn hátt verið öðrum
meiri? Og hvaða munur er á
því, þó að einn maður skrifi
góða skáldsögu sem er prent-
uð, og annar skrifi góða skáld-
sögu sem ekki er prentuð?
Hvað á prentun skáldsagna
skylt við gildi þeirra? Hvað eiga
peningar eða skortur á pening-
um skylt við mannlega skap-
höfn?
En ég skal játa, að það þarf
stolt og trúhneigð til þess að
vera eins rithöfundur og ég er.
Það þarf frábært þrek. Og það
tekur mörg ár að verða slíkur
rithöfundur, stundum aldir. Ég
mundi ekki ráðleggja neinum
ungum manni með rithöfundar-
hæfileika að reyna að skrifa
eins og ég. Ég mundi benda
þeim á að lesa Theodore Dreis-
er eða Sinclair Lewis. Ég mundi
jafnvel ráðleggja þeim að
feta í fótspor O. Henry eða
þeirra, sem skrifa í „Woman’s
Home Companion", heldur en
að reyna mína aðferð. Því, ef
satt skal segja, er ég alls ekki
rithöfundur. Ég hefi hlegið að
öllum reglum ritmennskunnar
allt frá því er ég byrjaði að
skrifa fyrir tíu, eða kannske
fimmtán árum. Ég er aðeins
ungur maður. Ég skrifa af því,
að fyrir mig er ekkert annað
betra að gera.
Vitið þið að mitt álit er, að
ekkert sé til sem heitir kvæði,
smásaga eða skáldsaga. Að
minni hyggju er ekkert til nema
maðurinn. Allt annað er blekk-
ing. Ég er að reyna að leggja
í sögu þessa þann mann, sem
ég hefi að geyma. Og eins mik-
ið af jörð minni og mér er unnt.
Haldið þið ekki að ég gæti, ef
ég vildi, strikað út kaflann um
Dos Passos og Faulkner og
Joyce, kafla sem er bæði hlægi-
legur og hættulegur? Ef ein-