Úrval - 01.02.1944, Blaðsíða 113

ÉG SJÁLFUR Á JÖRÐINNI
1H
að líf mitt. Fyrir mörg'um ár-
um, þegar ég vann í nafni iðni
og framfara og svo framvegis,
keypti ég litla ferðaritvél, spá-
nýja fyrir sextíu og fimm doll-
ara. (Og það er óumræðilega
mikil upphæð fyrir fátækan
mann.) I fyrstu var þessi vél
mér framandi og mér gramdist
skröltið í henni þegar ég var að
nota hana; á nóttinni var þetta
skrölt óbærilega ömurlegt. Það
var framar öllu ímynd þagnar
sem margfölduð hefir verið
þúsund sinnum, ef slíkt væri
hægt.
En eftir eitt eða tvö ár fór
mér að þykja vænt um vélina,
á sama hátt og góðum píanó-
leikara, sem ann hljómlist, þyk-
ir vænt um píanóið sitt. Ég
hafði aldrei fyrir því að hreinsa
vélina, og hversu ákaft sem ég
hamraði á hana, lét hún ekk-
ert á sjá. Ég bar mikla virð-
ingu fyrir henni.
Og svo einu sinni, í vonleys-
iskasti, setti ég þessa litlu vél
í kassann og fór með hana inn
í bæ. Ég skildi hana eftir hjá
veðlánara, og kom út aftur með
fimmtán dollara. Ég var orðinn
þreyttur á fátæktinni.
Ég fór fyrst til skóburstara
og lét bursta skó mína. Þegar
skóburstari burstar skóna mina
læt ég hann setjast í stólinn og
ég krýp niður og bursta skóna
hans. Það veitir æfingu og
reynslu í auðmýkt.
Því næst fór ég í bíó. Ég sat
á meðal fólks til að sjá sjálf-
an mig með augum Holly-
wood. Ég sat og lét mig dreyma
og horfði á andlit á fögrum
konum. Næst fór ég á veitinga-
hús og settist við borð og bað
um alla þá rétti, sem mér gat
til hugar komið að mig langaði
í. Ég át fyrir tvo dollara.
Þjónninn hélt að ég væri ruglað-
ur í kollinum, en ég sagði
honum að allt væri í lagi. Ég
gaf honum þjórfé. Því næst
fór ég út í bæ aftur og lagði
leið mína um dimmu götumar,
götumar þar sem kvenfólkið
er. Ég var orðinn þreyttur á
fátæktinni. Ég veðsetti ritvélina
mína og fór að eyða peningum.
Enginn, jafnvel ekki mestu rit-
höfundar, geta haldið áfram að
vera fátækir dag eftir dag, ár
eftir ár. Að því getur komið að
þeir hljóta að bölva hstinni. Það
gerði ég.
Eftir viku rann af mér vím-
an. Eftir mánuð var hún
alveg mnnin af mér og ég fór