Úrval - 01.02.1944, Qupperneq 116

ALBERT EINSTEIN
I.
AG nokkurn gaf faðir hans
honum lítmn áttavita. Al-
bert titraði af æsingi, þegar
hann sá ,,töfranálina“ snúast,
unz hún vísaði í norðurátt.
Hann skoðaði ekki áttavitann
sinn sem leikfang heldur sem
kraftaverk. Hann var of ungur
til að geta borið skyn á segul-
aflið, en honum fannst samt
sem áður, að hann stæði á
þröskuldi einhvers töfraheims.
Það fór á sama hátt fyrir
drengnum, þegar hann lék á
fiðlu. Augu hans leiftruðu og
hendurnar titruðu ákaflega.
Tónarnir æstu hann. Oft stóð
hans eins og í leiðslu, þegar
móðir hans lék lög eftir Mozart
eða Beethoven á slaghörpu. En
þegar talið barst að stjórnmál-
um, og menn fóru að ræða um
Bismarck og veldi þýzka keis-
aradæmisins, varð Albert litli
hræddur og fór út úr stofunni.
Hann var einkennilegt barn
— ekki þesslegur að vera sonur
raffræðings. Eitt sinn þramm-
•aði herdeild úr liði keisarans
um göturnar í Miinchen, og
„allir sannir Þjóðverjar" flykkt-
ust út að gluggunum, til þess að
fagna henni. Börnin voru sér-
staklega hrifin af hinum blik-
andi hjálmum og taktföstu
göngulagi hermannanna. En
það fór hrollur um Albert Ein-
stein. Hann fyrirleit og óttaðist
þessar „herskáu ófreskjur“.
Hann bað móður sína að fara
með sig til þess lands, þar sem
hann gæti aldrei orðið einn af
þeim. Og móðir hans lofaði
þessu, til þess að gera hann ró-
legan.
Hann var sannarlega ein-
kennilegt barn — ólíkur öðrum
börnum um skapgerð og áhuga-
mál. Faðir hans hafði áhyggjur
af vitnisburðinum, sem hann
fékk 1 skólanum. Kennararnir
sögðu, að drengurinn væri treg-
gáfaður, einrænn og „fullur af
bjánalegum draumórum“. En
Albert litli vissi lítið um áhyggj-
ur hinna fullorðnu. Hann lifði
og hrærðist í sínum töfraheimi.
Hann athugaði þennan heim
sjálfur; hann þurfti ekki á