Úrval - 01.06.1948, Side 6

4
ÚRVAL
aldrei sýna karlmannlegt frum-
kvæði á sviði kynferðislífsins.
Á okkur öllum hvíla meiri eða
minni hömlur. Það, sem við höf-
um bælt niður, er stöðugt að
grípa í taumana, því að tilfinn-
ingar okkar á því sviði voru
kyrktar á bemskuskeiði og náðu
aldrei að þroskast. Ekkert okk-
ar nær fullum þroska á öllum
sviðum.
En á þá að hætta að banna
börnunum eða gera kröfur til
þeirra? Nei, slíkt er auðvitað
óframkvæmanlegt. I samfélagi
mannanna eru ýmsar reglur,
sem við verðum að haga okkur
eftir, og það verða foreldrarnir
að kenna börnunum. En það er
hægt að gera af lipurð og smám
saman, eitt í einu, og gera
aldrei kröfu til barnsins fyrr en
en það getur skilið hana. Á þann
hátt má sigrast á mörgum erf-
iðleikum.
Hvaðan er okkur komin vit-
neskjan um, að allt þetta eigi
sér stað innra með okkur? Það
eru ekki getgátur. Á síðari ár-
um hafa verið gerðar margar
tilraunir, sem sýna greinilega,
hve hegðun barna er mismun-
andi eftir því hvort þau mæta
ástúð, strangleik, hrósi, gagn-
rýni o. s. frv. Ástúð og hrós eru
miklir aflgjafar — ekkert eyk-
ur jafnmikið áhuga og dugnað
sem hrós — en ströng tamning
er hættuleg aðferð. Rannsókn-
ir á 100 stúdentum við Colum-
biaháskólann í Bandaríkjunum
sýna þetta greinilega. Þeir, sem
höfðu hlotið strangt uppeldi,
höfðu sem börn verið hlýðnir og
þægir, en hjá mörgum þeirra
hafði þróast sterk óvild í garð
foreldranna. Óvildin hafði jafn-
framt fætt af sér sektarvitund,
sem hjá sumum hafði jafnvel
leitt til sjálfsmorðshugleiðinga.
Þeir, sem höfðu hlotið frjáls-
ara uppeldi, þekktu ekki slíkar
tilfinningar og áttu yfirleitt við
færri vandamál að etja. Þó að
bælt barn geti sem fullorðið ver-
ið föður sínum undirgefið, já
barnalega háð honum, er það
engin sönnun þess, að það beri í
brjósti sonarlegar (eða dóttur-
legar) tilfinningar til föðurins.
En það verður lélegri þjóðfé-
lagsþegn vegna þess að undir-
lægjuháttur sá, sem uppeldið
hefur innrætt því, háir því stöð-
ugt. Börn bregðast á svipaðan
hátt við kúgun og bönnum og
þjóðir. Þó að þau séu á vissu
skeiði vanmáttug, beygja þau
sig aldrei til fulls innst með
sjálfum sér. Ef þau eru ekki al-