Úrval - 01.12.1956, Qupperneq 18

16
ÚRVAL
væntumþykju. Það eru tilfinn-
ingatengslin, sem mestu máli
skipta. Enginn getur sagt, að
þau hafi ekki verið til áður
fyrr. En þau voru ekki ein að
að verki eins og nú.
Hið margþvælda og mikils til
ofnotaða orð ást mætti kannski
nota um þessar tilfinningar. En
með því er ekki einungis átt við
ástríðuna, hrifninguna. Það er
svo margt annað sem ástin fel-
ur í sér: gagnkvæma virðingu
og samhug, löngun og þörf á
að tengjast náið þeim sem mað-
ur elskar. Það sem gerzt hefur,
er að við rannsóknir á vanda-
málum fjölskyldunnar hafa
menn uppgötvað einmitt þessa
þætti fjölskyldulífsins. Menn
hafa einnig uppgötvað, að þess-
ar nýju aðstæður gera meiri
kröfur um tilfinningaþroska
einstaklingsins en hjónabönd
áður fyrr. Það krefst hæfileika
til aðlögunar, ekki aðeins hæfi-
leika hjónanna til að laga sig
hvort að öðru, heldur einnig
barnanna, og í sambúð foreldra
og barna.
Vér gerum oss títt í hugar-
lund, að tilfinningar vorar í
garð hvors annars séu óum-
breytanlegar. Þær tilfinningar,
sem vakna við fyrstu kynni
höldum vér að verði ævarandi.
Þegar vér uppgötvum síðar, að
oss hefur skjátlast, höldum vér
að ástin sé dauð. En allir menn
þroskast, ekki aðeins í æsku,
heldur 'einnig sem fullorðnir,
já, jafnvel á miðjum aldri og í
ellinni. Hver dagur flytur með
sér nýja reynslu, ný kynni, sem
orka á tilfinningalíf vort. Inn-
an fjölskyldunnar á sér stað
stöðug þróun. Og það eru ekki
•ðeins ytri aðstæður, sem
breytast, heldur einnig hinn
innri veruleiki. Tilfinningar ein-
staklinganna í fjölskyldunni í
garð hvers annars breytast. Án
efa gerir þetta auknar kröfur
um tilfinningaþroska hjónanna.
Þau verða að sýna hvort öðru
umburðarlyndi og unna hvoru
öðru þess að broskast og breyt-
ast. Hjón, sem uppgötva hve
mikilvægt þetta er, munu sann-
reyna, að það styrkir og dýpkar
tilfinningar þeirra hvors til
annars.
Fjölskylda nútímans hefur
kannski einnig uppgötvað ann-
að, sem ekki liggur eins í augum
uppi. Kona, sem vinnur úti,
öðlast á nýjan hátt vitund um
efnahagslegt og félagslegt sjálf-
stæði. Hjón, sem hafa ólík á-
hugamál og eiga að baka sér ó-
líkan þroskaferil, kynnast
stundum þessari vitund um
sjálfstæði hvort gagnvart öðru.
En oft uppgötva þau samtímis,
að í sjálfri sambúðinni eru
einnig mikil verðmæti fólgin.
Þau finna kannski, að þeim er
ekki lífsnauðsyn að lifa saman,
en þau gera það eigi að síður.
Það mætti orða þetta þannig,
að samheldni fjölskyldunnar
byggist ekki leng-ur á þvingun,
heldur frelsi. Um leið öðlast
sambúðin nýtt gildi og nýja