Úrval - 01.12.1956, Qupperneq 61

GETIÐ ÞÉR HJÁLPAÐ MÉR, LÆKNIR?
59
nefndi áðan, yfirgaf fórnar-
iamb sitt fljótlega. Það lá í hlut-
arins eðli. Hún var ekkert ann-
að en stundargaman þessa
mikla manns. En því var öðru-
vísi háttað með hana. Vitið
þér, hvernig ég komst að leynd-
armálinu? Ég komst alls ekki
að því. Hún sagði mér alla sög-
una sjálf. Það var heiðarlega
gert, en þó stafaði það ekki ein-
göngu af heiðarleika. Ást henn-
ar til mannsins lét hana ekki i
friði, hún varð yfirsterkari vilja
hennar, varkárni og sambúð-
inni með mér. Hún gat ekki
leynt henni. Hún varð að trúa
einhverjum fyrir henni og hún
átti engan að nema mig.“
Hann drakk vatnið úr glas-
inu. Síðan hélt hann áfram og
bar ótt á:
„Ég þarf ekki að fjölyrða
um hvernig mér varð við í
fyrstu. Þetta var eins og í sög-
unni um lamb fátæka manns-
ins, þér skiljið. En framhaldið!
Hún þráði og kvaldist og elsk-
aði, elskaði, elskaði — en bara
ekki mig. Hún skrifaði honum
— en fékk ekkert svar. Hún
fór og heimsótti hann — en það
var ekki tekið á móti henni.
Ég bar mótlætið með henni.
Hún var ef til vill ekki nógu
góð við mig, veslingurinn. Var
það hennar sök? Hún var varla
með sjálfri sér. Og hún gat
ekki leitað til annars en mín.
Hver átti þá sökina? Þér, sem
eruð bæði mannþekkjari og
mannvinur, hljótið að geta
deilt ábyrgðinni réttlátlega.
Var þetta mér að kenna? Hefði
ég átt að láta til skarar skríða ?
Hefði ég átt að krefjast skiln-
aðar ■— láta hana fá frelsið
aftur, eins og það er svo fallega
orðað ? Kæri læknir — hvað
hefði svo orðið um hana? Hún,
sem átti ekki annan að en mig?
Haldið þér kannske að frægi
maðurinn hefði kvænzt henni?
Hann, sem á vingott við svo
margar aðrar! Hann, sem var
orðinn leiður á henni — vildi
jafnvel losna við hana, meðan
hann var í hinu þægilega og
ábyrgðarlausa hlutverki hins
leynilega elskhuga! Og svo
hefði hann átt að kvænast
henni? Trúið þér því? Nei, þér
eruð áreiðanlega ekki geðbilað-
ur, kæri læknir.
Hvað átti ég að taka til
bragðs? Ég get fullvissað yður
um að ég hugsaði mikið um
það. Mjög mikið. Loks komst
ég að þeirri niðurstöðu, að ég
yrði að fara sjálfur til manns-
ins. Við yrðum að finna eitt-
hvert ráð í sameiningu, til þess
að kippa þessu í lag. Hann var
þó fullorðinn maður, meira að
segja mikil maður. Hann hlaut
í herrans nafni að bera ábyrgð
á gerðum sínum. Hann gat ekki
eyðilagt líf tveggja manneskja
og hlaupið svo burt eins og
berjaþjófur. Ég varð að fara
á fund hans! En læknir, vesal-
ingar eins og ég eru sjaldan