Úrval - 01.12.1956, Síða 96

94
ÚRVAL
af því að herbergi hans var
innst í ganginum. Hann kom
auga á dyr, sem voru venjulega
lokaðar, og hann hafði ekki
veitt athygli fyrr. Nú voru dyrn.
ar opnar, og miðaldra kona, um
fertugt, og tvær ungar stúlkur,
voru á harða hlaupum eftir
göngunum. Konan, sem var
skrautlega búin, var í farar-
'broddi, en dóttir hennar, seytján
eða átján ára gömul, og þjón-
ustustúlkan, ráku lestina. Dótt-
irin var klædd gömlum, íburð-
arlausum kjól, dökkbláum á lit,
og hár hennar, sem féll laust
niður á herðar, var tekið saman
í hnakkanum með stórri nælu.
Hann var viss um að bað var
hún sem hafði leikið á hljóð-
færið um nóttina.
Það var auðséð að konurnar
flýttu sér svona mikið af því að
þær voru skelfingu lostnar.
Yuan hraðaði sér á eftir þeim,
því að hann hafði í rauninni
gaman af þessu uppnámi, og
leizt auk bess vel á ungu stúlk-
una. Það var ys og þys í
klaustrinu og ótti hafði gripið
munkana og þjónaliðið. Kona
nokkur hágrét og var að segja
frá því, er maður hennar var
drepinn, þegar hann ætlaði að
verja dóttur sína. Unga stúlkan
hlustaði með áfergju og skeytti
engu þó að fólk horfði á hana.
Hún hafði mikið og fallegt svart
hár, hvítan háls, óvenjulega
lítinn munn og var smáfelld í
andliti. Móðir hennar var mjög
áhyggjufull á svipinn, hún var
sýnilega hrædd um að hermenn-
irnir myndu ráðast á heimili
hennar, því að fjölskyldan var
talin efnuð. Ábótinn kom út og
fullvissaði þær um, að hann
myndi sjá þeim fyrir öruggum
felustað, ef hætta væri á ferð-
um. Hermannalýðurinn, sem
hefði einkum rán og gripdeild-
ir í huga, mundi ekki dirfast
að vanhelga klaustrið.
„Vertu ekki áhyggjufull,
mamma," sagði dóttirin. ,,Við
verðum að vera kyrrar í húsinu.
Það væri að bjóða ræningjunum
heim, að yfirgefa það. Ef þörf
gerist, getum við alltaf flúið út
um bakdyrnar og komizt inn í
klaustrið“. Morgunsólin skein
á hvasst nef hennar og hátt
ennið, sem var það eina sem
skyggði á kvenlega fegurð
hennar, ef það er rétt, að feg-
urð og gáfur geti ekki farið
saman hjá konum. Móðirin
hlýddi ráðleggingum dótturinn-
ar. Hún virtist taka mikið til-
lit til skoðana hennar.
Þar sem Yuan var ungur
maður og vildi sýna stúlkunni
hjálpfýsi sína og riddara-
mennsku, gekk hann fyrir á-
bótann og sagði honum, að
hann teldi sjálfsagt að gera all-
ar þær varúðarráðstafanir, sem
verða mætti konunum til vernd-
ar. Hann kvaðst eiga vin sem
væri nákunnugur yfirhers-
höfðingjanum á þessum slóð-
um, og myndi vinur hans vera
fús til að fara á fund hers-
höfðingjans og biðja hann að