Úrval - 01.12.1956, Qupperneq 101

ÁSTRÍÐA
gat ekki skilið það! Hversvegna
var hún að yrkja þetta ljóð, þar
sem hún lét svo líklega, í stað
þess að senda honum svar með
vinnustúlkunni ? Eða hafði
henni snúizt hugur á síðustu
stundu, af því að hún óttaðist
gerðir sínar? Kvenfólk var svo
duttlungafullt. Hann skildi
hvorki upp né niður í kvenfólki.
Honum virtist hún vera kulda-
legri nú en nokkru sinni fyrr.
Það munaði minnstu að ást hans
oreyttist í hatur, þegar honum
datt í hug, að hún væri ef til
vill að hafa hann að leiksoppi.
Tveim nóttum síðar, þegar
Yuan lá sofandi í rúmi sínu,
fann hann að einhvþr var að
stjaka við honum í myrkrinu.
Hann settist upp og kveikti á
lampanum. Rósa stóð við rúm-
stokkinn.
„Farðu á fætur. Hún er að
koma,“ hvíslaði hún og flýtti sér
út úr herberginu.
Yuan settist upp í rúminu og
neri á sér augun, því að hann
var ekki viss um að hann væri
vakandi. Svo brá hann skikkju
yfir sig og beið.
Brátt kom Inging í fylgd með
vinnustúlkunni inn í herbergið.
Hún var blóðrjóð í framan,
feimin og vandræðaleg og
þar var eins og hún yrði að
styðja sig við stúlkuna. Stolt
hennar og sjálfstraust var með
öllu horfið. Hún afsakaði hvorki
komu sín né gerði grein fyrir
henni. Hár hennar féll laust nið-
ur á herðar og hún horfði á
99'
hann með yndislegum, dökkum
augunum.
Yuan fékk ákafan hjartslátt.
Þessi skyndilega uppgjöf henn-
ar var enn furðulegri en kuld-
inn og þóttinn, sem hún hafði
auðsýnt honum á fyrra fundi
þeirra. En honum hvarf öll reiði
jafnskjótt og hann sá stúlkuna,
sem hann unni.
Þjónustustúlkan hafði komið
með kodda með sér, og þegar
hún hafði lagt hann á rúmið,
hvarf hún brott. Fyrsta verk
stúlkunnar var að slökkva ljós-
ið. Hún mælti ekki orð af vör-
um. Yuan gekk til hennar, og
þegar hann fann heitan líkama.
hennar snerta sig, vafði hann
hana örmum. Áður en varði
höfðu varir þeirra mætzt í
kossi, hann fann að hún titraði
frá hvirfli til ilja og dró and-
ann ört. Síðan var eins og fætur
hennar yrðu máttlausir og hún
hné hægt og mjúklega niður á
sængina.
Þegar hann heyrði morgun-
hringinguna í klaustrinu, fannst
honum nóttin hafa verið alltof
fljót að líða. Það var farið að
birta og Rósa kom til að sækja
stúlkuna. Inging fór á fætur og
klæddi sig í daufri morgunskím-
unni. Þegar hún hafði hagrætt
hárinu dálítið með hendinni, fór
hún með vinnustúlkunni. Það-
var eins og hún gengi í leiðslu.
Hurðin féll hljóðlaust að stöfum..
Stúlkan hafði ekki sagt orð alla
nóttina. Hann hafði talað einn,.