Úrval - 01.12.1956, Qupperneq 102

100
ÚRVAL
«g hún hafði svarað ástarorðum
hans með andvörpum einum og
með því að þrýsta heitum, rök-
um vörunum að munni hans.
Yuan settist allt í einu upp
og fór að velta því fyrir sér,
hvort þetta hefði ekki allt verið
draumur. En ilmvatnsanganin
var enn í herbergi hans og það
voru rauðir blettir eftir varalit
á handklæðinu. Jú, það hafði í
raun og veru gerzt. Dularfulla
stúlkan, sem hafði verið svo fá-
lát og kuldaleg, hafði orðið
ástríðunni að bráð. Var það
ástríða —• eða var það ást?
Hún hafði komið til hans í full-
komnu blygðunarleysi. Hann
minntist orða hennar, þegar hún
sagði: „Þpr skuluð ekki halda
að ég hafi mælt mér mót við
yður í ósiðsamlegu augnamiði.
Þér megið ekki misskilja mig.“
Hvað hafði hún átt við með því ?
Það var nóg að hún skyldi koma.
Hann hefði ekki getað trúað
því daginn áður.
Hann hafði aldrei verið jafn
hamingjusamur; það var eins
og hann væri kominn í nýjan
heim óviðjafnanlegrar fegurðar
og ólýsanlegrar sælu. Hann
beið óþreyjufullur eftir nóttinni,
sem líkt og skínandi perla eða
glóandi jadesteinn, myndi
breyta fátæklegu herbergi hans
í paradís fyrir töfra ástar henn-
ar. Hún sýndi engin merki þess,
að hún myndi koma til hans
næstu nótt.
Stúlkan hafði sennilega verið
gripin augnabliksástríðu, þegar
hún ákvað að koma til hans.
það gat líka verið, að hún vildi
hugsa ráð sitt í næði eftir næt-
urævintýrið, sem hún hafði
flanað út í af svo lítilli fyrir-
hyggju. Yuan varð að viður-
kenna að hann botnaði ekkert
í kvenfólki. Hann beið nótt eftir
nótt eftir álfameynni sinni.
Voru þetta eintómar kenjar í
stúlkunni? Hafði hún komið til
hans til þess eins að svala. duttl-
ungum sínum og ástríðu?
Hann sat einn í herbergi sínu
kvöld eftir kvöld. Hann hafði
keypt reykelsi, sem hann ætlaði
að brenna þegar hún kæmi, og
hann horfði á kalda öskuna
sáldrast hljóðlaust niður í reyk-
elsisbaukinn. Hann reyndi að
hafa ofan af fyrir sér með því
að lesa léttar ástarsögur —
hann gat ekki lesið neitt viða-
meira, því að hann varð að vera
viðbúinn ef hann heyrði fótatak
eða marr í hurð. Einu sinni
læddist hann eins og þjófur að
hurðinni á ganginum, en dyrnar
voru harðlæstar.
Fyrstu dagana forðaðist
hann heimili stúlkunnar, því að
hann áleit skynsamlegast að
hafa sig lítið í frammi eftir það
sem gerzt hafði þeirri í milli.
En þegar þrír dagar voru liðnir,
stóðst hann ekki mátið lengur,
og heimsótti móðurina. Hún
var jafn alúðleg og áður og bauð
honum að borða hádegisverð
með fjölskyldunni. Inging kom
og settist við borðið, en það var
gamli þóttasvipurinn á andliti