Úrval - 01.12.1956, Qupperneq 107

ÁSTRÍÐA
105
hann var að reyna að rifta heit-
orði sínu. Hversvegna fór hann
ekki á fund stúlkunnar? Og
hann þurfti ekki að ásaka hana,
þó að hann væri sekur sjálfur.
Yang ákvað að taka tii sinna
ráða.
„Ungfrú Tsui, ég þarf að fara
til Sian í viðskiptaerindum. Ég
skal ná tali af honum, og það
er velkomið að ég komi iJréfi
til hans.“
Inging leit á hann. „Viljið þér
gera það?“ spurði hún rólega.
Yang furðaði sig á stillingu
hennar. „Og hafið ekki áhyggj-
ur af mér. Mér líður vel,“ bætti
hún við. „Segið honum, að mér
líði vel.“
Hann fór heim til þess að
undirbúa förina til Sian, sem
hann tókst í rauninni á hendur
vegna stúlkunnar. Hann ætlaði
að kynna sér allar aðstæður og
tala um fyrir Yuan, ef þörf gerð-
ist. Yuan átti sóma síns vegna
að giftast Inging, enda þótt hún
mundi aldrei krefjast þess af
honum. Hann ætlaði að koma
með Yuan til baka, ef það
reyndist mögulegt.
Þrem dögum seinna lagði
hann upp i ferðina til höfuð-
borgarinnar. Hann var með
bréf frá Inging til Yuans. Hún
var bæði hreinskilin og virðu-
leg í sjálfsvörn sinni.
„Mér þótti ákaflega vænt um
að fá bréfið frá þér og það
gladdi mig mikið að þú skyldir
muna eftir mér. Ég er svo hrif-
inn af því sem þú sendir mér —
hárskrautinu og fatnaðinum. Ég
er þakklát fyrir þessar gjafir
— en hvaða gagn hef ég af
þeim, þegar þú ert ekki hjá
mér? Þær færa þig nær mér og
auka aðeins þrá mína eftir þér.
Það gleður mig að þú skulir
vera heilbrigður og fær um að
stunda nám þitt í höfuðborg-
inni, ég harma það eitt, að ég
skuli vera innilokuð í þessari
litlu borg. En það tjáir ekki að
deila við dómarann. Ég tek
hlutskipti mínu með jafnaðar-
geði. Ég hef saknað þín mikið
siðan þú fórst í haust. Ég reyni
að vera kát og láta sem ekkert
sé, þegar ég er meðal fólks,
en sé ég ein, ræð ég ekki við
grátinn. Mig dreymir þig oft,
og þá erum við hamingjusöm
eins og í gamla daga, en þegar
ég vakna og gríp í volga ábreið-
una i einstæðingsskap mínum,
þá finnst mér þú vera svo langt
í burtu.
Það er nú liðið ár síðan þú
fórst. Ég er þér óumræðilega
þakklát fyrir að þú skulir ekki
hafa gleymt gömlu unnustunni
þinni í öllu gjálífinu í Changan.
Ég svík aldrei heit mitt. Það
var móðir mín sem kynnti okk-
ur, en ég missti alla stjórn á
mér og gaf mig algerlega á
vald þitt. Þú manst, að eftir
fyrstu nóttina sem við vorum
saman, hét ég því, að elska
aldrei neinn annan en þig; við
hétum því að vera hvort öðru
trú til æviloka. Þetta var von
mín og heit okkar. Ef þú heíd-