Úrval - 01.12.1961, Blaðsíða 68

76
ÚR VAL
Raunsæir foreldrar gera sér
alltaf grein fyrir því, að lítil
börn hafa grun um, að litlir
drengir séu frábrugðnir litluin
telpum. Ef barnið fær ótviræð
svör við spurningum sínum um
uppruna ungbarna, um manns-
líkamann eða eitthvað annað,
sem það kann að spyrja um,
eru ekki fólgnir neinir töfrar í
því að laumast til að tala um
slíka hluti við jafnaldra sína.
Börn, sem læra, að undur lífsins
byrjar af ást foreldra sinna
hvors á öðru og ást guðs til
alls mannkynsins, munu ekki
líta á kynlif sem eitthvað ljótt
og óheilbrigt. Þau verða ekki
gagntekin forvitni, og þau verða
ekki hrifin af kláminu í sorp-
ritunum.
Með þvi að uppfræða börn á
heilbrigðan hátt um kynferðis-
lif er hálfur sigur unninn. Hitt
er fólgið í því að hafa stjórn á
unglingunum. Unglingar nú á
dögum vilja verða fullorðnir
eins fijótt og unnt er. Flestar
stúlkur nauða i foreldrum sín-
um um háa hæla, varalit og
kvöldkjóla. Þær hrópa: „Þetta
gera allir!“ Þær reyna að vekja
sektartilfinningu hjá foreldrum
sínum með því að segja, að þau
séu svo ströng, að þær séu úti-
lokaðar úr vinahópi sínum og
fái ekkert tækifæri til að
skemmta sér. Fimmtán ára
stúlka, sem vill fara að vera
með strák, segir: „Þetta gera
allir.“ Og sú fjórtán ára, sem vill
fá að vera úti til kl. tvö eftir
miðnætti, segir: „Þetta gera all-
ir.“
Og bezta svarið við þvi er
ævinlega þetta: „Okkur kemur
ekkert við, hvað „aðrir“ gera.
—• Okkur kemur við, hvað þú
gerir. Það ert jni, sem við erum
að hugsa um.“
Unglingunum léttir oft, þegar
foreldrar þeirra segja nei. Þótt
þeir geri ósköpin öll úr því,
að þeir vilji meira frelsi, líður
þeim vel við þá vitneskju, að
sterkir, verndandi armar um-
lyki þá. Þeir vilja vernd fyrir
fljótfærni sinni og kjánaskap.
Ég komst að þessu fyrir fimm
árum, þegar dóttir okkar tók
upp á því, nýkomin í gagn-
fræðaskóla, að vilja fara á há-
skólaball. Svarið, sem hún fékk,
var hreint „nei, þú ert ekki
nógu gömul til þess enn þá“.
Mér til undrunar svaraði hún:
„Mér finnst það nú ekki heldur,
en mér fannst ég ætti að reyna.“
Það væri ekki rétt að segja,
að allir unglingar vildu flýta
sér að vera fullorðnir. Margir
unglingar vilja gjarnan bíða i
eitt eða tvö ár, en mæður þeirra
ýta þeim of snemma út úr
lireiðrinu. Sumum mæðrum er
svo umfram um, að dætur þeirra