Úrval - 01.12.1961, Blaðsíða 81

ÓGLEYMANLEGUR MAÐUR
89
var eins og hann yrði klökkur.
Ég tók upp á því ungur að
reyna að berja saman vísur og
kvæði. Þegar ég átti dáiitla
stílabók útskrifaða, áræddi ég
með þetta til Bjarna, hafði setið
um tækifæri til þess að komast
að honum einum og greip það,
þegar ég sá Hólmfríði labba
vestur á bóginn. Ég bar upp
erindið af hálfum huga. Hann
greip stílabókina, lagðist aftur
á bak í rúmið, krosslagði fæt-
urna og las hátt, en skotraði
augunum til mín við og við.
Þegar lestrinum var iokið, reis
hann á fætur, gekk að gluggan-
um og sagði út um hann: „Skrif-
aðu um það, sem ber fyrir augu.
Reyndu við sögur, skrifaðu um
sandinn, um dælurnar, mýrina
og brimgarðinn, um fuglana og
flugurnar, um skipin og menn-
ina.“ Og ég var viss um, að ég
ætti að hætta vísnagerð. Hann
minntist aldrei framar á ljóða-
gerð mína — og ég ekki heldur.
Einu sinni á þessum árum
sagði hann við mig: „Þú lest
mikið. Hverju þykir þér mest
gaman að? Hvaða persónur
snerta þig bezt? Hverjum ertu
hrifnastur af?“ „Kossúth, Gari-
balda, Jesú Kristi,“ svaraði ég.
Þá skellihló hann og sagði:
„Ágætt, alveg ágætt.“
Það mun hafa verið haustið
1917, að ég kom sem oftar inn
til Bjarna. hann lá þá aftur á
bak í rúminu með íslenzka ieð-
urskó á fótum, og hey gægðist
upp með skóvörpunum. Hann
var með litla bók i höndunum
og las. Allt í einu sagði hann:
„Þessi strákur, jjessi Halldór
Guðjónsson, — annað hvort
verður hann vitlaus eða liann
verður stórskáld. Það er ekki
nema um tvennt að gera.“ —
Hann hafði verið að lesa fyrstu
bók Laxness, Barn náttúrunnar.
Og 1919, um jólaleytið, sagði
hann um fyrstu bók Davíðs
Stefánssonar, Svartar fjaðrir:
„Hérna, ég ætla að lána þér
þessa bók. Ég' er búinn með
hana. Þetta er alveg splunkunýr
maður, nýr tónn, nýjar myndir,
allt nýtt. Hann er skáld, mikið
skáld, og verður mciri, ef hann
lendir þá ekki i brennivíni. Ég
er hræddur við það hvað hann
syngur mikið um vín.“
Bg held, að Bjarni Eggertsson
hafi haft mjög gott vit á bók-
menntum. Ekki hafði hann öðl-
azt þetta með lærdómi. Það var
honum meðskapað eins og allt
annað. Þannig var hans náttúra,
hans gerð i öllu.
IV.
Bjarni Eggertsson varð fyrir
mjög þungum höggum, þegar
ellin færðist yfir hann. Ilann
missti báða syni sina á bezta