Úrval - 01.12.1961, Blaðsíða 173

ÆVINTYRI MEÐ EÐLUAI
181
ingum og skjótar á skriði. í
rauninni var það tilviljun einni
að þalcka, að úr jjessu rættist.
Þrátt fyrir eindregin mótmæli
Þans hafði ég tekið Wriggles,
"jölturakkann minn, með mér í
'’eiðiferð vegna þess hve honum
leiddist alltaf einum heima. Þeg-
ar við komum öll þangað sem
eðlurnar héldu sig, fór hann að
snuðra um allt, feginn frelsinu,
°g þegar Dan lagði af stað og
vildi komast fyrir eðluna, veitti
Wriggles honum eftirför. Eðlan
kom auga á rakkann, sem var
tnun minni en hún, hvæsti að
nonum og glennti upp hvoftinn,
en Wriggles gelti og urraði að
henni. Ég hélt að eðlan mundi
gleypa hvutta með húð og hári
ög sleppti össu á flug; eðlan
beindi allri sinni athygli að
hvutta og lagði þvi ekki á
flótta ■—• varð össu ekki einu
sinni vör fyrr en hvassar og
sterkar klærnar héldu henni svo
fastri að hún mátti sig hvergi
hreyfa og Dán reyndist auðvelt
að smeygja á hana fjötrinum.
Eftir þetta tók livutti að sjálf-
sögðu þátt í öllum okkar veiði-
ferðum.
Þegar okkur hafði tekizt að
veiða nokkrar igúnur á þenn-
an hátt, leizt okkur tími til
kominn að fara að kvikmynda
athöfnina. Það lenti á mér, en
til allrar ógæfu kunni ég ekki
með myndavél að fara, og virt-
ist ekki einu sinni geta lært það,
þótt Dan veitti mér nákvæma
tilsögn. Við skiptumst þvi á
eftir atvikum; Chon lærði lika
að fara með kvikmyndavélina
og jafnvel María gamla. Eðlurn-
ar höfðum við i tjóðri úti á
veröndinni, þar sem Chon ól
þær á banönum.
-—o—
AUt gekk þetta svo vel, að
vart gat hjá því farið að við
yrðum fyrr eða síðar fyrir al-
varlegu óhappi, enda varð sú
raunin. Dag nokkurn komumst
við í færi við igúnu, svo tröll-
stóra að við höfðum aldrei því
líka séð. Wriggles lék sitt hlut-
verk af mikilli prýði og var
hvergi smeykur, og ég sleppti
Aguila- lausum. Igúnan snerist
gegn honum, glennti upp l)lóð-
rauðan hvoftinn og varði sig
með sínum langa hala, en assa
greiddi henni feiknahögg á
kjálkann með öðrum væng sín-
um. Eðlan glefsaði leiftursnöggt
í vængbroddinn, hélt eftir
nokkrum fjöðrum í hvoftinum,
og í sömu andrá greip Agúila
kiónum á báðum löppum um
skroklt henni. Þá velti ígúnan
sér um lirygg, eins og þjálfaður
áflogagarpur og assa missti
jafnvægið; þar með var igúnan
laus og barði frá sér með hal-
anum unz assa brá sér á loft,