Úrval - 01.06.1968, Qupperneq 53

HINN SANNNI TILGANGUR LÍKSKURÐAR
51
lífsandi notar til að kynna okkur
vizku sína, vald og gæði í þögulli
vellíðan, sem yfirstígur allt annað.
Og þetta er hinn sanni tilgangur
líkskurðarins, að áhorfendur geti
g'egnum hina snilldarlegu gerð lík-
amans upphafizt til að skilja virðu-
leik sálarinnar og geti þar af leið-
andi í gegnum kraftaverk líkamans
og sálarinnar lært að þekkja og
elska skaparann. Því markmið lík-
skurðarins er hinn dýrslegi og enn
frekar hinn mannlegi líkami, því
svo framarlega sem hægt er að deila
honum sundur í hluti, sem eru að-
gengilegir fyrir skynjunina, þá
kemst svo mikil og augljós fegurð
ekki hjá því að framkalla aðdáun,
og með því að vekja óskina um að
þekkja þá hluti, sem fara fram hjá
skynjuninni. Þannig lyftist skilning-
urinn frá því að horfa aðeins á ein-
staka hluti og frá innbyrðis sam-
líkingu upp á það svið að leita upp-
hafs þessa mikla kraftaverks; og
maðurinn öðlast meiri vizku um
þetta eftir því sem fordómarnir exru
minni, og þeim mun örar er þeim
rutt úr vegi þegar maðurinn rann-
sakar þennan þekkingarinnar skóg.
Því engin mannvera með heilbrigða
dómgreind getur horft á styttu, mál-
verk, úr eða hverskyns vél, sem eru
fögur, án þess strax að fá ást á
upphafsmanni þeirra, — hvernig er
þá hægt að horfa á byggingu manns-
líkamans, sem er miklu fremri allri
mannlegri list án þeirrar tilfinning-
ar að virða ekki og elska upphaf
hans? Það, sem meira er, hin dásam-
lega stjórn hinnar guðlegu forsjón-
ar á þeim verum, sem þeim hæfi-
leika eru gæddar að geta hugsað,
framkvæmist þannig, verurnar fyll-
ast ánægjulegum tilfinningum, allt
eftir því hve mismunandi eftirtekt-
in er; — því næst vaknar löngunin
í þessa ánægju og að lokum, þegar
búið er að finna það sem leitað er
að, að finna leið þar sem hægt er
að flytja allt tilefnið til ánægjunn-
ar frá gjöfunum til gefandans. Þeim
skjátlast því og meðhöndla lík-
skurðinn með ónógri virðingu, sem
gerir hann að þjóni og aðeins á að
koma í veg fyrir eða lækna veik-
indi; — að vísu gerir hann þar
gagn, en þó ekki eins mikið og við
höldum, því að þekkingin um hið
ónáttúrulega yfirstígur ekki viður-
kenninguna um hið náttúrulega, og
þegar þessi viðurkenning er ennþá
mjög takmörkuð muh þekkingin
ekki heldur geta útbreiðst verulega.
En hinn sanni líkskurður er, að svo
miklu leyti sem hann er borinn
fram fyrir áhorfendur, sá háttur,
sem Guð, í gegnum hönd líksker-
ans, hefur til þess að leiða okkrn- í
skilning um líkama dýra og síðan
um hann sjálfan. Og þessvegna má
líkskerinn ekki þakka sér það sem
hann finnur eða sýnir; því hann er
sjálfur verk Guðs yfir Guðs verki,
og það er Guðs verk, sem þar starf-
ar, meðan Guð ekki aðeins horfir
á heldur er starfandi með, og án
Guðs getur hann í raun og veru
ekki gert annað en vitleysur og mis-
tök; þessvegna ber ég það undir
yður öll; að sjáið þér eitthvað sem
svarar til eftirvæntingar yðar, þá
prísum við hina guðdómlegu gæzku,
en að öll mistökin skrifist á reikn-
ing tungu minnar eða óþolinmæði
handa minna eða drambs, sem mér