Úrval - 01.06.1968, Síða 118

116
ÚRVAL
Þá var aS snúa sér að því að
reyna að gera vart við, hvernig
komið væri. Þeir skutu upp flug-
eldi. Þetta var rauður reyk-flug-
eldur og átti hann að svífa 80 fet
í loft upp áður en hann spryngi.
Næst létu þeir bauju fljóta upp og
var símastrengur festur við hana.
Það, sem skrifað var á flaggið á
baujunni, sagði það, sem segja
þurfti: —• Hér er kafbátur sokkinn.
Sími í baujunni.
Hinir innilokuðu menn misstu
fljótlega von um að þeim yrði bjarg-
að bráðlega. Þeir skutu upp annarri
eldflaug kl, 9.05. Þeir heyrðu ekki
votta fyrir skrúfuhljóði yfir þeim.
Squalus hafði átt að koma úr kafi
kl. 9.40, en það yrði ekki farið að
svipast um eftir honum fyrr en að
klukkustund liðinni frá þeim tíma.
Þeir yrðu að þreyja þarna þungar
stundir áður en nokkur von væri
um björgun.
Það var enginn skortur á fæðu
né vatni, en andrúmsloft var tak-
markað, og það slys hafði orðið,
að salt vatn hafði komizt í geym-
ana, og það gat valdið efnabreyt-
ingum, sem mynduðu eitrað gas.
Naquin skipaði mönnum sínum að
forðast að tala saman og hreyfa sig
sem minnst til að spara loftið.
Hann fór um skipið eða þau rúm
þess, sem hann átti gegnt í og tal-
aði við menn sína. Hann stanzaði
í sínu eigin herbergi og gekk þar að
skúffu og dró hana út og tók uppúr
henni mynd af konu sinni og tveim
börnum. Hann horfði andartak á
hana og stakk henni síðan í vas-
ann. Þegar hann kom aftur í stjórn-
klefann, var liðin rétt klukkustund
frá því að Squalus hafði sokkið til
botns. Hann lét slökkva á tveimur
luktanna til að spara ljósmetið, en
settist síðan hjá mönnum sínum og
beið þar með þeim. Hann trúði því
statt og stöðugt, að það yrði hafin
leit að Squalus, þegar hann til-
kynnti ekki um komu sína upp á
yfirborðið. Leitarskipið hlyti um-
svifalaust að reka augun í baujuna.
Þetta reyndist samt ekki eins ein-
falt og hann hélt, því að svo hafði
viljað til sem fátítt var, að staðar-
ákvörðun Squalus við köfunina
hafði brenglazt í sendingu eða mót-
töku á leiðinni til höfuðstöðvanna í
Portsmouth.
ÞAÐ DUGIR EKKI
AÐ GEFAST UPP . . .
Þegar menn höfðu hundsað til-
lögu Momsens um björgun að ofan,
fór hann að hugsa um aðra leið, sem
sé björgun niðri í bátnum. Skyldi
ekki vera hægt að finna upp gérvi-
lungu fyrir mennina? Momsen
ákvað að leita ekki aðstoðar yfir-
valdanna á nýjan leik, með þessa
hugmynd, það myndi vafalaust fara
á sama veg og með þá fyrri. Hann
fékk því sér til aðstoðar ungan og
dugandi verkfræðing, Frank Hob-
son að nafni og þeir unnu saman að
þessari nýju hugmynd, Gerfilungað
var búið til úr gúmí og líktist helzt
hitabrúsa að lögun og var hengt um
háls þess, sem vildi nota það. Þessi
gúmflaska var full af súrefni og átti
að anda því að sér og frá í gegnum
blikkdós fulla af sódakalki, sem átti
að sía frá kolsýruna.
Momsen gerði nú ýmsar tilraunir
bæði á djúpu og grunnu vatni, og