Úrval - 01.06.1968, Side 76

74
ÚRVAL
hann alltaf til í að veðja í rommý,
póker eða teningaspili. „Ég man
ekki eftir einum degi sem ég var
skuldlaus." Þegar hann lauk her-
þjónustu 1945, átti hann smá vara-
sjóð, en var ekki lengi að sóa hon-
um í veðmálum. Brátt fór háa viku-
kaupið hans sömu leið. Hann fór að
stela frá bróður sinum og vinnu-
veitanaa. Árið 1950 byrjaði hann
á kjólaverzlun. Þar sem hann var
bæði vel greindur og duglegur, var
fyrirtæki hans brátt orðið þriggja
og hálfrar miljóna dollara virði, og
allt fór í fjárhættuspil. 1960 varð
hann gjaldþrota.
„Það, sem fjárhætuspilamennsk-
an fer verst með, er fjölskylduein-
ingin“, segir hann. „Konan mín
átti engra kosta völ. Ég óskaði þess
að hún væri dauð. Einu sinni henti
ég henni með valdi út úr bílnum,
þegar hún reyndi að aftra mér frá
því að taka þátt í veðmáli. Hún
fékk jafnvel blæðandi magasár. En
mér fannst þetta allt í lagi, — nrér
fannst ég „ekkert slæmur“.
SAKLAUS BYRJUN
Flestir fjárhættuspilarar byrja á
sama sakleysislega hátt og Henry.
Hann fer á veðhlaupabrautina með
vini sínum, vinnur kannski háa
upphæð og fer burt í sigurvímu.
Gæfan er hans að eilífu. Hann er
bara heppinn. Þar að auki er þetta
spennandi. Þegar hann einu sinni
hefur bitið á krókinn getur hann
ekki látið sparifé fjölskyldunnar í
friði, hann slær vini sína um pen-
ing og skuldir hans hjá lánastofn-
unum aukast sí og æ. Ef til vill
lendir hann í fangelsi. í þrem fang-
elsum fyrirfinnst félagsskapurinn
„Nafnlausir fárhættuspilarar“, og
í honum eru eingöngu þeir menn,
sem sitja í fangelsi vegna fjár-
hættuspilaástríðu sinnar.
Fleiri og fleiri fjárhættuspilarar
snúa sér til „Nafnlausra fjárhættu-
spilara“ í von um hjálp. Þetta er
f élagsskapur ástríðufj árhættuspil-
ara, sem vinna saman að því að
bæla niður þessa ástríðu, og sumir
þeirra hafa ekkert veðjað svo mán-
uðum og jafnvel árum skiptir. Það
eru um 85 slík félög í Bandaríkj-
unum, 15 í Evrópu og aðeins fleiri
í Kanada. Það var fyrrverandi
ástríðufjárhættuspilari sem kom
félagsskapnum á laggirnar, og all-
ir félagar hans eru þar af eigin
ósk og vilja. Þeir sjá þar að þeir
eru ekki einir á báti.
„Mér datt aldrei í hug að ég gæti
hætt að veðja, fyrr en ég heyrði
einn félagann segja á fundi GA
að hann hefði hætt“, segir Henry,
sem nú hefur ekki veðjað í fimm
ár.
Félagsmenn líkja félagsskapnum
við hóplækningu. Þeir segja, að
þegar maður í hópnum ræðir um
vandamál sitt við hina félagana, sé
hann í raun og veru að lækna sig
sjálfur. Byrjunin er, að koma á
fundi og heyra menn ræða málin.
Slíkur fundur er haldinn einu
sinni í viku í húsi einu á Neðri
Manhattaneyju. Á einum slíkum
fundi voru mættir um 20 menn, en
það er algeng þátttaka. Konur voru
engar í hópnum, því þótt þær séu
einnig í félaginu, eru þær í alger-
um minnihluta. Þeir sátu allir í
kringum borð eitt, og formaðurinn