Úrval - 01.06.1968, Síða 77

SÁLARFLÆKJUR FJÁRHÆTTUSPILARA
75
„Nafnlausir fjárhœttuspilarar“ starfa Ukt og AA-samtökvn, vanda-
rnál þeirra eru sameiginleg og á þann hátt vonast þeir til að geta
leyst þau.
kynnti einn þeirra, John 'að nafni.
Enginn eftirnöfn eru notuð, aðeins
skírnarnöfn. John, sem var þrek-
inn maður á fertugsaldri, stóð upp
og sagði: „Ég heiti John og er
ástríðufjárhættuspilari. Ég hef ver-
ið í þessu félagi í fimm ár og á
þessum tíma hef ég ekki veðjað
einu sinni. Þar áður ....“
Saga hans er dæmigerð saga
þeirra, sem eru í þessu félagi: þeir
kynnast fjárhættuspilum á unga
aldri, fara brátt að spila af ástríðu,
gúmmítékkar, fyrirtækið á hausn-
um og hjónabandið farið út um
þúfur. Mest einkennandi í frásögn
Johns var hversu fjárhættuspilið
virtist stjórna öllu lífi hans: „Ég
hugsaði um þetta síðast á kvöldin
og fyrst á morgnana, um 90% af
lífi mínu fór í að hugsa um hin
ýmsu veðmál og fjárhættuspil“,
sagði hann.
Formaðurinn kynnir félagsmenn
einn af öðrum og hver segir sína
sögu. Þeir tala öruggum og skýrum
rómi. „Við gátum ekki talað við
neinn áður, við vorum allir hver
á sínum báti“, útskýrir einn þeirra.
„En við höfum sagt sömu sögurnar
hér í félaginu á hverjum fundi í
mörg ár, svo þær hljóta að vera
nokkuð góðar“. En í hverri viku
eru nýjar sögur sagðar um sama
efni.
EIGINKONUR LEITA RÁÐA
í öðru herbergi í sömu byggingu
var annar fundur haldinn. Á hon-
um voru mættir aðstandendur fjár-
hættuspilara, aðallega eiginkonur
þeirra, bæði þær, sem voru giftar
mönnum sem voru hættir allri
spilamennsku, og einnig þær, sem
voru giftar fjárhættuspilurum.
Þetta umrædda kvöld voru um
15 eiginkonur mættar. Ung og að-
laðandi rauðhærð kona bað um ráð-
leggingu handa manni sínum, sem
neitar að viðurkenna að hann sé
ástr íðufj árhættuspilar i. Konur nar
báru fram ráðleggingar, sem þær
höfðu reynslu af. „Hafðu þinn eig-
in bankareikning11. „Borgaðu ekki
gúmmítékkana hans, reyndu að-
eins að fá nauðsynlega heimilis-
peninga". „Mundu að hann getur
ekki að þessu gert, hann er veik-
ur.“
Það er hlegið mikið, en það er
ekki allt ánægjuhlátur. „Mig lang-
ar mest til að drepa mig“, hrópar sú
rauðhærða. „Dreptu ekki þig,
dreptu hann“, svarar eldri kona
hlæjandi. „Þú hefur ekkert af þér
gert“. Hinar konurnar hlæja einn-
ig, en sú rauðhærða, sem var ný
í hópnum er gráti nær. „Sú stund
kemur, að við hlæjum að þessu,
en við grátum allar, þegar við kom-
um hér fyrst,“ sagði ein þeirra
seinna um kvöldið.
Sannleikurinn kemur fram á
þessum fundum. Gagnstætt við sál-
fræðinginn, tala þessir menn og
konur út frá sinni eigin reynslu.
Lykilorð félagsskaparins er bind-