Úrval - 01.06.1968, Síða 128

126
ÚRVAL
ekki lengi horft á hann, þegar þeir
sáu þræðina fara að koma upp
slitna, einn af öðrum. Vírinn hafði
slitnað einhvers staðar milli skips-
ins og klefans. Hann hafði ekki
þolað álagið.
Þeir áttu þess von, að vírinn
brysti á hverri stundu. Momse.r
skipaði Dónald að kasta kjölfest-
unni, sem var í klefanum, en það
dugði ekki og klefinn tók að sökkva
og sökk alla leið til botns, Það var
engu líkara en sjórinn hefði ekki
fengið nóg, þó að 26 menn væru
orðnir honum að bráð.
Mennirnir í klefanum voru ekki
í bráðri hættu. Kuldinn var að
vísu mikill, en það var hægt að
dæla nægjanlegu lofti niður til
þeirra Momsen óttaðist mest, að
hinir langþreyttu kafbátsmenn
misstu nú kjarkinn, þegar þeir
voru enn komnir í sjálfheldu, eftir
að hafa verið orðnir öruggir um
björgun. Hann þurfti þó ekki að
hafa áhyggjur af þessu, því að hann
gat heyrt til þeirra, þar sem þeir
voru í hrókasamræðum um það,
hvaða mat þeir kysu sér og hvern-
ig þeir vildu hafa hann matreidd-
an og loks tóku þeir til að syngja
létta söngva.
Kafari var látinn síga niður með
vír og átti hann að reyna að festa
hann í klefann. Kafarinn flæktist í
vírslitrunum, sem enn lágu niður í
klefann og erfiðleikar hans við að
losa sig kostuðu hann svo mikla
áreynslu, að loftleiðslurnar niður í
hjálminn gátu ekki fært honum
nægjanlegt loft, og hann tapaði
meðvitund. Hann náðist upp á síð-
ustu stundu og talaði fyrst eintómt
rugl, en svo komst hann til ráðs og
gat skýrt frá því, að hann hefði
fundið, hvar vírinn hefði brostið og
þar var ekki eftir nema einn mjór
þáttur. Annar kafari var sendur
niður. Hann var niðri í 33 mínútur
en lánaðist ekki að koma nýjum
vír fyrir í klefanum og kom upp
við svo búið. Þá var ekki eftir nema
eitt neyðarúrræði, og það var að
létta eins mikið á klefanum og
mögulegt var, þannig að það væri
sem næst því að honum skyti upp
að sjálfu sér, en nauðsynlegt var að
stjórna klefanum á leiðinni upp,
annars hefðu mennirnir komið upp
sem grautur eða stappa. Þegar klef-
inn var orðinn eins léttur og kost-
ur væri á ætlaði Momsen að draga
klefann upp á höndum, því að hann
treysti ekki spilinu. Ölduhæð var
orðin einir tveir metrar og það var
ekki víst að þessi eini þáttur sem
eftir var þyldi það, þegar Falcon
risi á öldu og spilið drægi líka. —
Momsen gaf nú Donald skipun um
að losa sig við kjölfestu. Momsen
hélt sjálfur um vírinn og fylgdist
með hreyfingum klefans. Of mikla
kjölfestu mátti hann ekki láta út
en ekki heldur mátti ofbjóða þess-
um eina streng. Tvívegis enn gaf
Momsen skipun um að sleppa kjöl-
festu og þá loksins fannst honum
vegur að hífa klefann upp með
gætni. Hann stóð sjálfur fremstur
en ellefu skipverjar röðuðu sér á
vírinn. Þeir gáfu eftir á öldu en
höluðu hratt slakann í öldudölun-
um.
Komið var fram yfir miðnætti,
nóttin var myrk og himinn þung-
búinn. Klefinn þumlungaðist upp